Zion: Treasure of the Gods

Hallo allemaal,

Voordat ik jullie van mijn hike naar Angels Landing verslag doe, nog even het volgende. 'Uncle Jim' Owens was begin 1900 wildbeheerder voor de US Forest Service in de Grand Canyon. Hij schepte er over op dat hij wel 500 mountain lions had geschoten en dat deed hij niet voor het plezier. Hij dacht dat hij daarmee een dienst bewees aan de aanwezige herten/reeën (het wordt hier allemaal met 'deer' aangeduid), die door de mountain lion bejaagd werden. Jullie begrijpen het al: door het 'uitroeien' van de mountain lion werd de deerpopulatie te groot voor het gebied met als tragisch gevolg dat er vele duizenden dieren de hongerdood stierven.  Sindsdien weet men beter, maar het leed voor de mountain lion was toen al geschied. En zo zijn er wel meer fouten gemaakt door de vroege natuurbeheerders. Van fouten leer je, maar in dit geval heeft het wel een groot offer gevraagd. Geen idee hoeveel mountain lions er nog over zijn in Grand Canyon (of in andere gebieden waar ze van nature voorkwamen), maar het zullen er niet veel meer zijn. Er is wel een trail naar 'Uncle Jim' genoemd. Hij zal ook wel goede dingen hebben gedaan.

Vandaag dus Angels Landing: een helse trail die maar 8 km lang is, maar je wel 463 meter omhoog voert. De afgelopen 3 dagen was die gesloten om herstelwerkzaamheden uit te voeren, maar ik heb toch maar besloten om hem vandaag te lopen. Het is inmiddels koeler en nog geen regen voorspeld (maar dat kwam vanmiddag om 17 uur wel; niet zo veel; morgen 80% regenkans). Ik verwacht dat het weekend nog drukker wordt. Ik weet inmiddels ook waarom het hier zo druk is met o.a. gezinnen met kinderen. In Utah hebben ze van donderdag tot en met maandag toch een korte 'autumn-break'. Ooit bedoeld om de kinderen te laten meehelpen met de oogst, maar inmiddels is dat achterhaald en dus worden de kindertjes de trails opgesleept. Sommigen vinden dat leuk; anderen zijn minder enthousiast. Hoe dan ook: gelukkig dat ik het vandaag heb gedaan, want met regen moet je het helemaal niet doen. Het eerste stuk gaat flink omhoog, maar dat gaat dan nog via haarspeldbochten, dus is nog te doen. Het laatste stuk gaat echt de bergtop op en is deels voorzien van een ketting. Er is geen pad meer, maar je klautert over rotsen die vooral scheef liggen of er niet meer zijn. Het gevaarlijkste van alles is nog dat er veel te veel mensen zijn en er is  niemand die mensen tegenhoudt of doorlaat naar boven of beneden (zoals bij een tunnel). Dus: je komt elkaar tegen op een heel smal stuk en je moet langs elkaar heen. Gruwelijk!

Waarom doe ik het dan? Dat heb ik mij tijdens de tocht van ongeveer 5 uur regelmatig afgevraagd. Ik weet het antwoord wel: als je eenmaal op 3/4 zit dan wil je ook tot het einde en je ziet onderweg mensen waarvan je denkt: 'als zij het kunnen, kan ik het ook of zelfs zeker'. Ik heb het gered en mijn mazzel was wel dat ik relatief vroeg ben vertrokken, waardoor het aantal mensen nog enigszins meeviel. Op de terugweg had ik medelijden met al die mensen die nog een eind te gaan hadden of moesten beginnen. De beloning: een geweldig uitzicht en uiteraard op de top foto's gemaakt, maar ook een filmpje dat ik als eerste zo meteen op de website zal zetten. Kunnen jullie allemaal meegenieten, maar niet geschikt voor mensen met hoogtevrees. Dat heb ik duidelijk niet. Ik heb eerder een berg met ketting beklommen: Ayers Rock in het midden van Australie, maar dat is niets vergeleken met Angels Landing. Boven een fenomenaal uitzicht over de hele canyon (aan beide zijden), althans het deel waar de gewone mensen komen. Zion is veel groter dan de 6 mijl waar de bekende bezienswaardigheden zijn. Je kan veel verder gaan en dan ben je een echte bikkel. Daarvoor heb je een vergunning nodig en er zijn geen voorzieningen, dus alles op de rug.

Verder op de top uitzicht op een prachtige witte rots, die 'Great White Throne' wordt genoemd. De meeste rotsformaties hebben namen, maar die ga ik niet allemaal onthouden. Gisteren bij het paardrijden (zie hierna) nog wel de 'Beehive' herkend (vorm van een bijenkorf). Er zijn veel youtube filmpjes over de beklimming van Angels Landing. Zie bijvoorbeeld: https://www.youtube.com/watch?v=4CIN-N5cNwk Er zijn trouwens sinds 2004 maar 6 personen bij de beklimming van Angels Landing in het ravijn gestort. Valt mij erg mee, want 1 misstap en het kan al je val betekenen en wie weet hoeveel anderen je meesleept in je val. Ik heb zelfs vaders gezien met kinderen in een draagstoeltje op de rug. Waanzinnig!

Hoe dan ook: mijn beproeving zit er op en ik ben er heel trots op. Het grote verschil tussen Zion en Grand Canyon is dat je in Zion op de bodem van de canyon zit met de Virgin River als belangrijke factor voor dit nog steeds veranderende landschap. Bij Grand Canyon zit je er voornamelijk boven, tenzij je zelf naar beneden loopt en uitkomt bij de Colorado River. De Virgin River is heel mooi helder en je mag er in pootje baden of zwemmen. Dat kan ook wel in deze tijd van het jaar: hij stroomt wel, maar niet zo hard. Er zijn 2 campgrounds in het park zelf aan de Riverside. Toen ik reserveerde was de ene die te reserveren was al vol en de ander is op basis van 'wie het eerst komt, het eerst maalt'. Het is maar goed dat ik dat risico niet heb genomen. Ik sta op een campground in Springdale dat heel dicht bij de zuidingang van Zion ligt; maar 10 minuten lopen naar de ingang en het Visitor Center. Van daaruit gaan er (gratis) shuttle bussen de canyon in en kan je op- of uitstappen waar je wilt. Op de diverse bushaltes beginnen er trails van allerlei lengte en moeilijkheidsgraad. Er mogen dus geen auto's meer in de canyon komen, vanwege de drukte. Op de camping waar ik sta heb ik alle voorzieningen én ook een prachtig uitzicht op de rotsformaties. Ik kan vanaf de camper genieten van de zonsondergang. Vanavond even niet, want het regende. Het is hier trouwens normaal dat het nog steeds zo warm is en dat de herfstkleuren nog niet echt zichtbaar zijn. Het wordt hier ook niet zo koud en het sneeuwt wel, maar vooral boven.  Dat hoorde ik van een echtpaar dat ik sprak tijdens de paardrijtocht van gisteren en die vaker in Zion komen.

Het paardrijden van gistermiddag was geen uitdaging, maar wel leuk om het een keer te doen. Er waren muilezels en paarden en gelukkig mocht ik op een paard (Daisy). Minder gelukkig was dat ik achteraan moest en de meeste stof kreeg te slikken. Ik heb van de tocht ook een paar filmpjes gemaakt en 1 daarvan zal ik er vanavond vast opzetten. We werden begeleid door Jim, een echte cowboy. Hij is op leeftijd (eind 50, schat ik), maar leidt het leven van een jonge vrijgezel die zich nog niet wil vestigen. In Zion wordt tot en met oktober paard gereden; daarna gaat hij naar Arizona om daar tijdelijk als trailguide te werken en zo trekt hij jaarrond de regio rond. Hij krijgt onderdak en eten van zijn baas en verder moet hij het voornamelijk hebben van fooien heb ik de indruk, want daar werd vóór de rit al aandacht voor gevraagd. Wat een leven! Ik zou er niet aan moeten denken. We hebben een rit gemaakt van 3 uur en een kwartier met minstens een kwartier pauze, dus 1 uur minder dan beloofd, maar het was goed zo. Leuk gezelschap van 2 echtparen, die niet konden rijden, maar 1 van de dames kende wel een beetje Nederlands, omdat haar man 1 jaar in Eindhoven heeft gewerkt voor Dupont (en gewoond). De man van het andere stel doet wat ik na mijn pensionering ook wil doen: reizen en af en toe nog een leuke opdracht (die op afstand is uit te voeren). Ze hebben 2 huizen (in Utah en Arizona) en een camper. Niet gek.

Ik heb wel bewondering voor de muilezels en paarden: zelfs over de (gladde) rotsen wisten ze omhoog te komen en weer te dalen. Gelukkig wordt de trail die we liepen niet door wandelaars gebruikt. We zijn vertrokken bij Zion Lodge en zijn vervolgens de rivier overgestoken (is een foto van gemaakt, die ik gekocht heb) en zijn toen de Three Patriarches gepasseerd, vervolgens de Court of the Patriarchs, The Sentinel, The Beehives en de Mountain of the Sun. Kijken of ik ze heb herkend als ik de foto's erbij plaats. Op de hoogte waar wij ons bevonden, groeien ook cactussen (Cactus Garden) en die cactussoort wordt voor veel voedingsmiddelen en andere toepassingen gebruikt. Ik kan mij herinneren dat ik het wel eens gegeten heb tijdens een van mijn reizen in Zuid-Amerika. Op het eind van de rit nog wilde kalkoenen gespot. Vanmorgen liepen er trouwens een hele groep op de weg en moest de bus stoppen (is wat anders dan bisons op de weg). Toen ik vanmorgen vroeg vertrok naar Angels Landing zag ik pal naast de camping ook een hert of ree grazen. Die zie je hier ook veel.

Het wordt een lang verhaal, want eergisteren kwam ik hier aan (vanuit de Grand Canyon) en dat was ook een happening via de 2 tunnels en de haarspeldbochten van scenic highway 9 (Zion-Mount Carmel Highway). Als je in een voertuig rijdt dat hoger is dan 13 feet en 1 inch dan kan je deze weg niet rijden (en moet je een behoorlijk eind omrijden), want dan kom je niet door de tweede tunnel. Bij kleinere voertuigen - zoals Max die 12 feet hoog is en 10 feet breed - dan mag je er wel door, maar dan moet je 15 dollar betalen en houden ze het verkeer aan de andere kant tegen en moet je midden op de weg gaan rijden. Geen probleem. Allemaal gelukt. Buiten de tunnel is het wel opletten geblazen: het is net of je in een zee rijdt met golven om je heen, die van steen zijn. Dus bij water kan je je misschien nog wat veroorloven, maar met rotsen natuurlijk niet. Verder staan de parkeerhaventjes langs de weg vol met auto's en soms campers en bussen omdat iedereen van alles wil fotograferen. De bussen met Japanners (en waarschijnlijk ook Chinezen) ontbreken niet en ze fotograferen nog steeds vooral zichzelf. Ik ben alleen gestopt om de bekende 'The Arch' te fotograferen die direct na de tunnels komt.

Ik heb na een bezoek aan het Visitor Center nog een stuk van de Riverside trail gelopen. Een makkelijke trail waar ook fietsers mogen komen. Je mag trouwens met de fiets de hele canyon door, dus dat ga ik morgen of overmorgen wel doen, maar dan met een gehuurde fiets die groter is dan de mijne.

Vóór mijn aankomst bij Zion heb ik nog geluncht bij de Coral Pink Sand Dunes. Het was nog een behoorlijk eind van de route af, maar gelukkig een paved road. Ik wist niet dat het een State Park was, dus het kostte een paar centen, maar wel de moeite waard: surfboarden of met een OHV (Off-Highway-Vehicle, bijv. een squad) over de rode zandduinen crossen. Het was ook mogelijk om zelf door het zand te banjeren, maar daar had ik geen zin in.

En tot slot: dit reisverslag heb ik een mooie naam meegegeven: Treasure of the Gods. Dat is de titel van een film die ik vanmiddag in het Grand Theater van Springdale heb gezien op een heel groot scherm. Veel groter dan wij in Nederland kennen. Geweldig mooie film met niet alleen beelden van Zion, maar ook van Bryce Canyon en Monument Valley. In de 35 minuten durende film wordt het een en ander van de geschiedenis uitgebeeld met acteurs: indianen, de eerste ontdekkingsreizigers etc. Ze lieten ook 2 vrouwen zien die de bergen in Zion beklimmen. Zo voelde ik mij vanmiddag ook een beetje hangend aan die ketting. Ik ben beter in stijgen dan dalen, dus ik heb mij af en toe aan die ketting naar beneden laten 'vallen'. Maar deze twee dames deden het echte werk. Heerlijk om even te ontspannen na die inspanning. 's Avonds worden er ook 'gewone' films gedraaid. Op dit moment draait The Maze: zegt mij niets, maar ik denk wel dat ik er morgenavond of zondagavond naar toega. Dat grote scherm is wel heel mooi.

Voor jullie is het weekend begonnen. Veel leesplezier en ik doe mijn best om foto's en filmpjes zsm te plaatsen.

Groeten Annemiek