15. Rarotonga (Cook Islands; 17 - 24 feb 2024)

Kia morana,

Dat betekent hallo in Cook-Maori (in NZ zeggen ze Kia Mora). Ik werd verwelkomd op het vliegveld met een bloemenslinger, volgens mij van bloemen van de Oleander. Die zie je veel op het eiland naast de Hibiscus in allerlei kleuren en nog veel meer, maar daar weet ik de namen niet van. Zoals verwacht is het prachtig hier. Azuurblauwe ondiepe zee met koraalrif met daarachter de Pacific (Stille Oceaan). De scheiding is duidelijk te zien aan de golven. Die breken op het koraal. Ik zit aan de zuidkant van het eiland (het vliegveld en de grootste 'stad' liggen aan de noordkant). Aan de zuid- en westkant van het eiland is het koraal het breedst. Aan de noordkant het smalst. Het eiland is een (uitgewerkte) vulkaan, zoals de meeste eilanden in deze regio. De Cook-eilanden bestaan uit 15 eilanden verspreid over een oppervlakte van 2 miljoen vierkante km, dus even met de ferry naar een ander eiland hoppen is er niet bij. Rarotonga is het grootste eiland en daar bevinden zich dan ook de regeringsgebouwen en heel veel kerken. Ieder geloof heeft hier één of meer kerken volgens mij, zelfs de Jehova's getuigen. Mensen zijn hier volgens mij erg gelovig: naast de kant van de centrale kustweg (rondweg van 32 km) staan borden met 'Jesus loves you'. Laten we het hopen. 

In het midden van het eiland is het vooral jungle en het gaat al gauw omhoog tot maximaal 600 meter. Hier en daar is het binnenland langer vlak en daar is enige landbouw. Veel bananen en ander fruit, maar ze moeten het hier vooral van het toerisme hebben. Ze hebben het erg moeilijk gehad tijdens covid, maar het herstelt zich aardig. Veel Nieuw-Zeelanders, maar ook mensen uit Amerika en wat Europeanen betreft vooral Duitsers. Nog geen Nederlanders hier gezien. Ik zit wel in het regen- en cycloonseizoen en dat heeft tot nu toe geresulteerd in 1,5 dag regen en vannacht ging het ook behoorlijk tekeer. De voorspellingen waren veel slechter overigens dus dat valt mee, maar het is ongelooflijk vochtig, waardoor het veel warmer aanvoelt dan de 27 graden op de thermometer. Echt zweetweer, dus het maakt niet veel uit dat ik mijn regenkleding in het hotel in Auckland heb achtergelaten. Je wordt toch wel nat.

Je kan een wandeltocht dwars over het eiland maken, maar daar waag ik mij niet aan. Het is een zware tocht met klimmen en dalen en het pad is erg nat en glibberig. Ik heb wel de waterval bezocht, die aan het eind van het pad ligt en die vrij gemakkelijk vanaf de kustweg bereikbaar is. Je komt dan ook langs de hondenopvang. De fauna van het eiland bestaat (tegenwoordig) uit honden, katten, kippen, hanen en geiten. Die laatste heb ik niet in het wild gezien, maar de rest lijkt geen eigenaar te hebben. Ze kunnen kennelijk wel voldoende voedsel vinden, want ze zien er niet slecht uit. De honden die het slecht hebben worden kennelijk in een hondenopvang opgevangen en kunnen herstellen. Ik neem aan dat als ze hersteld zijn er een baas gezocht wordt, maar het is mij niet duidelijk hoe dat werkt. Ze maken in ieder geval een hoop herrie. Lang uitslapen is er niet bij, want de haan kraait er 's morgens pal voor de deur lustig op los. Gelukkig begint die daar pas rond 8 uur mee. Ik had verwacht dat er gekleurde vogels in de kokospalmen zouden zitten (papegaaien, parkieten en dat soort tropisch spul), maar ik zie alleen de vrij normale bruine vogels met de gele rand om de ogen, die ik ook in NZ heb gezien. Ik heb wel een paar hagedisjes in de kamer, maar die lopen alleen over de muren. 

Pal voor mijn eigen huisje (opeens erg veel ruimte na de camper) ligt het strand en de zee. Ik hoef maar een paar meter te zwemmen en ik zie de kleurrijke vissen en het koraal. Het is net of je in een aquarium zwemt. Het heeft mij wel verrast dat er nog behoorlijk wat koraal kleur heeft, omdat mensen met grote vinnen aan de voeten er door heen ploeteren en ook mensen zonder snorkel. Dan zie je niets en ga je al gauw op koraal staan. Je moet trouwens sowieso opletten waar je gaat staan, want er liggen veel 'zandkomkommers' en rotsvissen. Die laatste kunnen behoorlijk wat pijn veroorzaken als je erop gaat staan. Ik heb één excursie geboekt om schildpadden te spotten. Die komen vooral voor op een plek die nogal wat stromingen kent. Als je daar alleen gaat snorkelen dan zou je meegetrokken kunnen worden naar de oceaan. Er schijnen daar een paar toeristen zonder gids verdronken te zijn. De gidsen weten precies waar je wel en niet veilig kunt zwemmen en ook waar de schildpadden zich meestal ophouden. Ik heb er wel een stuk of 7 gezien. Uitrustend op de kliffen of zwemmend. Dat laatste is wel spectaculair. Ze blijven vrij lang in de buurt en voelen zich kennelijk veilig genoeg, ook al cirkelen er mensen omheen. Ik heb ze al in Australië mogen bewonderen en ik hoop dat ik er toen ook een paar met mijn onderwatercamera heb vastgelegd. Die camera zit vol (maar nog niet laten ontwikkelen). Helaas te laat bedacht dat ik er ook een wilde hebben voor deze laatste week.

Na 6 maanden eindelijk weer op een fiets gezeten. Ik kon een 'normale' fiets huren voor de hele week, dus ik heb het rondje linksom en rechtsom het eiland gemaakt. De weg is aan de noordzijde goed, maar aan de andere kanten van het eiland nogal hobbelig en het zadel is niet al te best, dus mijn achterste protesteert behoorlijk. De kustweg is vlak en een helm is hier niet verplicht. Het verkeer is wel druk (met bussen, (huur-)auto's en motorbikes), maar er wordt niet hard gereden en er wordt keurig netjes om mij heen gereden. Een van de bezienswaardigheden is het museum met de geschiedenis van de Cook-Islands. Pas sinds 1979 zijn ze helemaal onafhankelijk. Daarvoor vielen ze eerst onder de Britten en daarna onder Nieuw-Zeeland, maar ze hebben altijd wel een ruime mate van zelfbestuur gekend. En voor de komst van de Europeanen leefden hier de Maori, waarvan een deel dus lang vóór de komst van de Europeanen onder andere naar Nieuw-Zeeland trokken in hun kano's. opvallend is het aantal grafzerken die je overal tegenkomt. Niet alleen op de kerkhoven bij de kerken maar ook in tuinen en op stukken grond zonder kerk. De 'vrouwelijke koster'  van de katholieke kathedraal vertelde dat het is toegestaan om de doden te begraven op eigen grond. Het lijkt mij dat je je huis niet zo vlot meer verkoopt als je tuin vol ligt met dode familieleden. 

De mensen zijn bijzonder hartelijk en aardig. Vooral hier in het resort en het bijbehorende restaurant. Ontbijt hoort bij de deal, maar lunchen en dineren kan je elders doen. Ik heb het één keer ergens anders gedaan, maar het bevalt hier uitstekend. Goed eten voor relatief weinig geld en nog goede wijn ook en zelfs twee keer met levende muzikanten. Ik wilde een beetje rust deze week en die heb ik ook gehad. Tijd om naar huis te gaan. Alleen jammer dat het nog steeds zoveel regent in NL. Al 9 maanden (sinds vorig jaar zomer). Inmiddels zal het grondwaterpeil wel op orde zijn. Ik heb mijn portie zon wel gehad. Hopelijk laat die zich de komende maanden in NL ook meer zien. 

Dit was mijn laatste blog. Morgen terug naar Auckland. Wederom één nacht in een hotel en dan door naar Nederland via Singapore. Ik zal wel een pittige jetlag hebben, want ik ga weer vooruit in de tijd. Hier heb ik één dag extra gehad (vertrek op 18/2 uit Auckland en aankomst op Rarotonga op 17/2). In één keer van 12 uur later naar 11 uur vroeger dan NL.

Dank voor het meereizen en de reacties! De komende maanden zullen we elkaar vast zien. Tot gauw. 

Hartelijke groeten,

Annemiek