Tussen New York en Washington DC

Ha lieve mensen,

wat een leuke reacties en fijn dat jullie meegenieten en een beetje meelijden met het verlies van mijn camera. Het was al een wat ouder ding, maar ja, ik doe daar nu eenmaal niet makkelijk afstand van, zeker niet als ik er altijd op kan vertrouwen. Inmiddels is er al weer veel gebeurd. Vooral gisteren was een enerverende dag, want je verzint het niet, maar de nieuwe Panasonic kwam kaduuk uit de verpakking. Het beeld was maar half en wat ik ook probeerde, het bleef zo. Wat te doen? Ik ben om 6 uur opgestaan in de hoop dat ik mijn bagage even zou kunnen stallen op het Grand Central Station. Dat zou je mogen verwachten, want het is een knooppunt van bussen (o.a. naar de vliegvelden van NY en Newark), treinen en metro. Helaas: het bagagedepot daar was net opgeheven en de toeristeninfo was nog niet open (inmiddels 8 uur in de morgen). Dus toch maar een taxi naar de winkel genomen (B&H) en - geluk bij  een ongeluk - was die om 9 uur al open. Normaal gaan de winkels hier later open. De taxi doet er bijna net zo lang over als lopend, maar dan wel zonder bagage. Het is zo druk in New York en al helemaal op maandagmorgen. Daar aangekomen naar de customer service, waar een zeer verveelde jongeman mij hielp. Nadat hij mij gevraagd had of ik de camera had laten vallen, zag hij wel aan mijn donderwolkkop dat het menens was en kwam er een nieuwe camera langs (dat doen ze via een railsysteem dat de hele winkel doorgaat: van de voorraadruimte naar de verkoper die de bestelling doet). Ik had de batterijen opgeladen, dus ik kon direct checken of deze wel een volledig beeld gaf en dat was het geval. Vervolgens weer terug met taxi naar het Grand Central Station. Het cameraatje heeft mij dus 35 dollar extra gekost. Ik maak er maar geen zaak van, ma. Ik ben niet zo goed in Amerikaans recht. Hoe dan ook: ik hoop dat ik straks ook weet hoe ik de foto's eraf kan halen en bij dit bericht kan plaatsen. Jullie merken het vanzelf. Ja, de beren kan je dichtbij halen, maar de rest lijkt meer op afstand. Even wennen nog.

Vanaf Grand Central Station rijden er bussen naar Newark Station. Om half 1 werd ik opgepikt door iemand van Road Bear (de verhuurder van de camper) bij het Marriott Hotel dat er vlakbij ligt. Nog een klein uur rijden naar het Road Bear gebeuren en toen de papieren invullen. Leuke man overigens die mij ophaalde en later ook de uitleg van de camper voor zijn rekening nam. Hij is student civiele techniek en doet het werk bij Road Bear als zomerbaan. 6 dagen per week. Hij heeft rood haar en dat zie je niet zoveel hier. Hij bleek van Ierse afkomst, maar was er nog nooit geweest. Is hij wel van plan. Road Bear koopt ieder jaar 600 nieuwe campers en die verhuren ze maar 1 jaar en daarna verkopen ze ze weer. Je hebt dus altijd het nieuwste model. Die van mij is van 2016/2017. Dat is wat anders dan die oude barrels die ik in Nieuw Zeeland en Argentinië had, maar het had wel wat die oudjes. Ik kan dit paleis op wielen eigenlijk geen Betsy meer noemen. Ik moet een andere naam bedenken. Want het is een joekel! Ik heb ook nog een (gratis) upgrade gehad: hij kan 1 meter uitschuiven in de breedte, waardoor je een soort van dansvloer krijgt en de het zitje kan ook nog verbouwd worden tot 2 persoonsbed waardoor er zelfs 6 mensen in kunnen slapen. Het heeft alles wat een mens zich kan wensen: 3 gaspitten, ijskast met diepvriesdeel, microwave/oven, radio met CD speler (ik had maar ruimte voor 1 CD in mijn koffer) en zelfs een TV! Ook dat is een upgrade volgens mij. Kan ik toch nog iets zien van de open tenniskampioenschappen die a.s. maandag beginnen en ik hoef er zelfs niet voor op te blijven!

Het nadeel is wel dat een paleis(je) wat moeilijker manouvreerbaar is dan een hutje op wielen. Het ding is 12 feet hoog en 10 breed en 22 lang (1 foot = 0,3 meter). Gisteren in Swainton (Cape May) waren er gelukkig 2 aardige dames die mij (achterwaarts) op het plekje tussen de bomen hebben begeleid. Gisteren na de uitleg etc (het was inmiddels 15 uur) boodschappen gedaan. Dan moet je van alles bedenken, maar het is aardig gelukt. De rest komt later wel.

Toen nog ruim 110 mijl naar Swainton richting Cape May (het schiereiland ten zuiden van New York). Mooie route (Garden State  Parkway) met veel dennenbomen en meren onderweg. Ik kwam rond 19 uur aan en toen mocht ik op een reuze camping een plek zoeken die nog vrij zou moeten zijn. Ik kreeg wel een plattegrond mee met daarop aangekruist de betreffende locaties, maar de eerste 2 waren bezet. Met de derde had ik meer geluk. Wel mooie camping onder de bomen en met 'hook-ups'. Dat zijn aansluitingen voor elektriciteit en water en afvoer. De elektriciteit was er, maar de dop van de afvoer kreeg ik er niet af. Wateraansluiting was er ook niet. Maar de camper zit vol bij afhalen en leeg wat betreft gray water (= water van het afwassen en zo) en black water (toilet). Ik heb het toilet wel gebruikt, maar als het niet nodig is, doe ik het niet. Hetzelfde geldt voor douchen. Wat heb ik genoten van mijn wijntje toen alles in gereedheid was. Daarna koffer uitpakken: wat een ruimte! Ik krijg niet eens alle kastjes vol. Dat was bij die andere 2 wel anders. De (bijna lege) koffer kan in de opbergruimte, dus ik heb de cab-over niet eens nodig. Is maar goed ook: is het bed van Cécile. Er zit een netje voor: kan je niet naar beneden vallen ;-)

Het rijden ging eigenlijk heel goed: ik heb reuze spiegels en ik vergat maar 1x in de kleine spiegels die in de grote spiegels zitten te kijken. Die kleine spiegels laten zien of er een auto naast je zit; dat zie je niet in de grote spiegels. Even toeteren dus, maar ik ben groter, dus die kleine personenauto's moeten zich maar aanpassen. Nee hoor, flauwekul. Inmiddels heb ik het in de gaten. Het is natuurlijk een automaat en dat rijdt relaxed, zolang je dat linkerbeen in bedwang houdt. Ook dat lukt. Na 2 dagen weet ik al niet beter, dus Cécile, ook jou gaat dit lukken en al helemaal in het relatieve rustige midden van Amerika.

Vannacht behoorlijke regen (het is hier bloedheet en vochtig) en tot nu toe heb ik mazzel: alleen 's nachts regen. Vanmorgen ben ik eerst doorgereden naar Cape May, dat  is het uiterste zuidelijke puntje van New Jersey. Het was maar 20 minuten van de camping af, dus ik wilde de zee (Atlantische Oceaan) wel even zien. Ik kwam bij een strand terecht waarvoor je moest betalen (6 dollar), maar je krijgt er dan wel een strandwacht bij. Het was warm en ik had de spullen bij de hand. Aanvankelijk dacht ik alleen pootje te baden, maar het was zo verleidelijk (met golven) dat ik mij heb omgekleed en heb gezwommen. Bovendien realiseerde ik mij dat ik geen zee meer zou zien tot de westkust en of het dan nog zo lekker is om te zwemmen, weet ik niet. Het water was heerlijk en de golven ook. Een strandwacht zwom tussen 2 rode vlaggen baantjes met een oranje reddingsboei achter zich aan. Kennelijk vond hij dat ik te ver ging en werd ik gesommeerd terug te gaan. Een beetje avontuur wordt een mens niet gegund in dit land.

Even afspoelen in de eigen douche en toen op weg naar de hoofdstad Washington DC (District Columbia). Dat viel tegen: volgens de routeplanner 174 mijl = met een gewone auto 3 uur, maar ik heb er ongeveer 5,5 uur over gedaan. Weliswaar een paar korte pauzes, maar vooral de files, wegwerkzaamheden etc. houden de zaak op.  Het waren ook grote wegen rond Philadelphia en Baltimore. Zaten ook mooie stukken bij, maar hier stil gaan staan voor een mooie shot, zit er niet in. Dat deed ik wel in Nieuw Zeeland. Dit schiet sneller op. In totaal tot nu toe 324 mijlen (van de 6000!)  gereden en de eerste tankbeurt gehad (per gallon = 3,8 liter = $ 2,5). Nog steeds spotgoedkoop dus. Staat wel tegenover dat je om de haverklap bij tolpoortjes staat. Ik was vandaag 20 dollar kwijt.

Ik sta nu op een 'staatscamping', een soort Staatsbosbeheer, die groene campgrounds met relatief weinig voorzieningen exploiteert. Ze zijn dan ook veel goedkoper dan de commerciële campings. Ik betaal nu voor 3 nachten minder dan de afgelopen nacht. Geen hook-ups, wel toiletten en een paar douches. Prachtig in het bos gelegen op 12 mijl van Washington. Er moet hier in de buurt een metrostation zijn waarmee je zo in de stad bent. Er zijn hier ook wandelingen uitgezet. Ik heb 2 dagen in Washington gepland, maar misschien heb ik er na 1 dag wel genoeg van. Alles zit dicht bij elkaar. Je ziet het bijna dagelijks op het 8 uur journaal, maar ik wil het Witte Huis ook wel in het echt zien.

Dat zijn dus de komende 2 dagen. De wifispot werkt, ook hier in het bos, dus het volgende reisverslag zien jullie overmorgen verschijnen.

Groeten Annemiek

P.S. Foto's laten nog op zich wachten, omdat de accu van de pc bijna leeg is. Apparaten laden niet op. Waarom weet ik niet. Moet ik even uitzoeken.