Sequoia NP en Monument

Ik zit hier op mijn knieën voor mijn pc in het quest house van Curry Village in Yosemite NP. Ik betaal hier voor internet via mijn creditkaart, maar ik heb ook elektriciteit nodig en het internet is alleen hier te ontvangen. Vandaag (vrijdag 30/10) aangekomen in Yosemite na 3 volle dagen en 4 nachten in Sequoia National Park en Sequoia National Monument (Grant Grove). Het was vannacht heel koud, mogelijk rond het vriespunt. Komende nacht wordt het hier iets warmer (6 graden Celsius) maar echt warm zal het hier niet meer worden. Overdag een graad of 13, maar wel zon, althans de komende 2 dagen, dus daar ga ik gebruik van maken om een paar flinke trails te lopen. Het heeft hier ook behoorlijk geregend en mogelijk gaat het komende week sneeuwen. Ik zit weer hoog: ik denk op ongeveer 1500 meter. De ijskast is weer kapot, maar ik overleef het wel. Ik kan het eten altijd nog in de berenkast zetten! Hieronder het verslag van 27/28/29 oktober. Hoe ver ik kom met de ongeveer 400 foto's weet ik niet, maar dat zien jullie vanzelf. Ik zal van de week nog een keer een verslag plaatsen.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik hou van bomen dus ik kom in dit Giant Forest erg aan mijn trekken. Gisteren en eergisteren 2 prachtige lange trails van ongeveer 5 mijl gelopen tussen die giganten. Ook een paar korte voor de bekende grote jongens. Ik sta op een camping die ik van te voren heb kunnen reserveren. Het is net binnen het Sequoia National Park en toen ik hier binnenkwam adviseerde de ranger bij de entrance van het park mij om niet met de camper voorbij de camping te gaan, omdat het zo’n bochtige weg is. Maar ja, om de grote bomen te zien moet je verder naar het museum en dat is 13 mijl voorbij de camping. Tot eind september rijdt er een shuttle bus zoals in Zion, maar die rijdt dus nu niet meer. Ik ben de volgende morgen dus toch met de camper naar de grote bomen gereden. Nu adviseren ze in de brochures e.d. om niet verder te rijden met een camper die langer is dan 22 feet. Max is 22 feet, dus ik ben niet geheel onverantwoord bezig geweest. Ik heb het rustig gedaan; af en toe de afgrond in gekeken en keurig de auto’s voor laten gaan. Dat kan je doen door gebruik te maken van een zgn. turn-out (= inham langs de kant van de weg). Maar het is wel vermoeiend. Over 13 mijl doe je al gauw ruim een half uur.  Maar het is absoluut de moeite waard. Lang geleden was ik hier ook en de informatie van toen had ik nog steeds en ik heb er gebruik van gemaakt bij het uitzoeken van de trails (zie slotwoord: was in 2003, dus 'maar' 12 jaar geleden). Gisteren eerst de Big Trees Trail gelopen. Een rondje om een meadow met allerlei uitleg over de big trees.  Wat mij verbaasd is dat sequioa’s maar een heel oppervlakkig wortelstelsel hebben. Dat kan ook niet anders, want ze staan op rotsen. De wortels hebben maar 1 meter nodig om zo’n enorme gigant overeind te houden. De groten zijn tussen de 2000 en 3000 jaar oud. Hoe oud ze precies kunnen worden, is onbekend.  Ze kunnen het zo lang volhouden omdat ze zich kunnen herstellen. Af en toe een brand of blikseminslag is niet erg: dat kunnen ze aan. Sterker nog: ze hebben het nodig om zich voort te kunnen planten, omdat daardoor de zaden van de ‘cones’ vrijkomen en er ruimte ontstaat voor de jonge aanplant. De grond moet niet te vol liggen met bomen-  en plantenresten en sequoia’s hebben zon nodig. Niet teveel water, maar ook niet te weinig. Soms valt er één om, omdat er toch te veel beschadigd is en ze dus niet zo diep geworteld zijn. Dat geeft natuurlijk een enorm geraas en alles wat er onder staat is wel kapot. De camping bevindt zich op ongeveer 3000 feet (= 1000 meter) hoogte en de big trees staan op 5000 tot 7000 feet, schat ik.

Sequoia’s zijn niet de langste bomen, dat zijn Coast Redwood (zie de foto in het museum). De grootste Sequoia heb ik vandaag gezien: dat is de Sherman Tree. Die is niet de grootste in omvang, maar hij heeft de meeste houtmassa. Dat staat uitgelegd op een bord (zie foto). De Sherman Tree is zelfs de grootste boom ter wereld. Er zijn gelukkig nog wat sequoia’s over. Vanaf ongeveer 1850 werden ze massaal gekapt, maar later begreep men wel dat het hele bijzondere bomen waren en kwam de bescherming op gang. Sequoia National Park is na Yellowstone het tweede nationale park (aangewezen in 1890). Pas recent heeft men ook bedacht dat het niet handig is om er zoveel faciliteiten te hebben. Vanaf 2000 heeft men cabins, restaurant, campings e.d. rond de meadow van de Big Trees Trail gesloopt. Alleen het Museum (en parkeerplaats) mochten blijven.  Daarvoor is Wuksachi Lodge in de plaats gekomen, dat ligt verder op de route richting Kings Canyon, maar daar ben ik nog niet geweest en ik zal er hoogstwaarschijnlijk ook niet komen. Ik ben hier eerder geweest (1995 en 2003), maar ik kan mij niet meer herinneren hoe het er toen uitzag. In ieder geval goed dat de bomen nu voorrang krijgen. Er zijn 75 groves op de westelijke hellingen van de Sierra Nevada waar nog sequoia’s voorkomen en ik heb al veel nieuwe aanplant gezien, dus volgende generaties kunnen er ook nog van genieten.

Gisteren de Moro Rock Trail gelopen. Dat was niet mis, zeker niet met de klim van de Moro Rock zelf. Wel een fantastisch uitzicht (360 graden rond) met uitzicht niet alleen over de Joaquim Vallei maar ook over de pieken van de Sierra Nevada (richting oosten) en de Coastal Range (richting westen). Het was helder weer, dus alles was goed te zien. Onderweg natuurlijk heel veel sequoia’s gezien. Het zijn net mammoetpoten als je (alleen) de onderkant ziet. De stammen zijn roodbruin en dus goed te onderscheiden van de andere naaldbomen, die grijze(re) stammen hebben. Er is nog een verschil: de stam van een sequoia loopt niet taps toe in de hoogte: die blijft breed. Als de bomen uitgegroeid zijn, worden de boomtoppen rond. Ze groeien dan alleen nog in de breedte.  Ik heb een stijve nek van in de hoogte kijken. Een aantal heeft een naam gekregen en hopelijk herinner ik mij die nog bij de foto’s. Vandaag heb ik de Trail of the Sequoia’s/Circle Meadow Loop gelopen. Ook heel mooi met o.a. Tharpe’s Log. Die herinner ik mij nog van de vorige keer. Hale Tharpe was een veeboer en die zag de meadow en die dacht: dat is goed voor het vee. Hij had geen belangstelling voor de grote bomen. In 1860 vestigde hij een veeranch bij Log Meadow en verbouwde hij een omgevallen sequoia tot huisje.

Net toen ik Tharpe’s Log voorbij was stond er een hert pal voor mijn neus en die bleef rustig door eten. Ik kon foto’s maken en een filmpje. Prachtig. Het is nu ook een stuk rustiger dan in de andere parken hiervoor. Overigens zijn de herten hier ook niet zo schuw. Gisteren toen ik terugreed naar de camping stond er een auto stil om een hert over te laten steken. Het lijken de bisons van Yellowstone wel! Maar het hert dat mijn pad kruiste, vond ik toch wel bijzonder. Het was ook een hele mooie met een prachtig gewei. Eerder al een paar vrouwtjes bij de Sherman Tree gezien. Het is al 4 jaar droog hier. Met name de andere bomen (onder andere Cedar Pines) hebben onder de droogte te lijden. Gelukkig ging het vanmiddag rond 16 uur goed regenen. Dat had het vanmorgen ook al even gedaan, maar niet veel. Nu dus wel met zelfs wat hagel. Ik had nog een goede 3 kwartier te lopen, dus ik ben nat geworden. Het duurde niet zo heel lang en beneden (op de camping) had het niet geregend, maar nu wel!  Nog mazzel gehad, want ik begreep van de rangers dat de hele dag regen voorspeld was.

Mijn laatste dag in Seqouia National Park (donderdag 28 oktober) heb ik doorgebracht in Grant Grove. Grant Grove maakt geen deel uit van het NP, maar van het Sequoia National Monument. Buitenom rijden (ipv door het park) is wel een stuk om: ik heb 100 mijl gereden en door het park heen is het ongeveer 40 mijl, maar het gaat wel sneller. Toen ik aankwam bij Grant Grove zat het potdicht van de mist! Ik heb in de mist de Big Stump Trail gelopen, althans dat was het idee. Ik heb het maar deels gelopen, want ik was bang te verdwalen. Wel een aantal ‘Big Stumps’ gezien, dat zijn omgehakte sequoia’s die ter plaatse ook werden verwerkt in houtzagerijen. Een van die houtzagerijen was de Smith Comstock Mill: die was gevestigd in een meadow. Er was niet veel van over en door de mist zag ik al helemaal niets. Het had wel wat die zwart geblakerde restanten van die giganten in de mist. Maakte het beeld nog triester. De grote bomen moesten het vooral tussen 1870 en 1890 ontgelden. Met een omzagen van een sequoia waren 2 mannen 9 dagen bezig. Het lukte ook niet altijd en dan lieten ze de bomen beschadigd achter. Sommige gehavende bomen overleefden het ook nog. De Centennial Stump heet zo, omdat een deel van die boom in 1872 naar de nation’s centennial celebration in Philadelphia werd gestuurd. Men wilde daar niet geloven dat het maar 1 boom was die tentoon werd gesteld. Men dacht dat het meerdere bomen waren die aan elkaar waren gelijmd. Onder andere het rigoureuze kappen in dit deel van het park, wekte de weerstand op van veel Amerikanen, die er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat het Sequoia NP als zodanig werd aangewezen. Pas veel later is de Grant Grove door Clinton als National Monument aangewezen. Maar kort na de erkenning in 1890 dat de sequoia bescherming verdiende stopte het kappen wel. Overigens is hout van de Sequoia helemaal niet zo waardevol: men gebruikte het voor hekpaaltjes e.d. Het was niet bruikbaar voor huizen. Daar is het niet hard genoeg voor. Dat is toch wel erg: bomen van duizenden jaren oud kappen om economische redenen en er dan hekpaaltjes van maken!!!

Na de Big Stump Trail ben ik eerst de camping  op gaan zoeken en ik was nog niet de ‘hoek’ om of de  mist verdween en de zon kwam door. Gelukkig maar, want toen kon ik tenminste een rechte plek uitzoeken.  Toen via een trail die pal vóór de camper liep naar de General Grant Tree, de derde grootste boom van de wereld en de grootste Sequoia buiten het Sequoia NP. Prachtige boom en een hoop andere sequoia’s erbij met speciale verhalen erbij waaronder de Centennial Stump (zie hierboven). Na die inspanning vond ik wel dat ik een hapje buitenshuis had verdiend: Grant Grove Village was heel dichtbij de camping. Het stelt allemaal weinig voor die ‘Villages’, maar ze hebben allemaal wel een winkel(tje), restaurant, giftshop en visitor center.   De hamburger met friet en de lemon meringue na gingen er goed in. Heel veel bijzonders wordt er niet geserveerd. Op weg naar het restaurant wederom herten gezien. Die zie je veel in zowel Sequoia als hier in Yosemite.

Op 29 oktober (bij het verlaten van het Sequoia NP via Three Rivers) nog foto’s gemaakt van de mooie San Joaquin vallei: de Kaweah River stroomt daar prachtig tussen het groen. Het is net een ansichtkaart. Verderop het Kaweah Lake en er is een dam gemaakt ter voorkoming van overstromingen.

Nog wat huishoudelijk mededelingen: de laatste dag in Death Valley was minder gelukkig. Eerst uren bezig geweest met de beveiliging van de pc. Vervolgens ontdekte ik wat schade aan de camper. Niet veel: een (rood) zijlicht kapot en wat deukjes op een hoek. Dat moet ik eerder hebben opgelopen, maar ik herinner mij niet waar. Ik zal een keer een bocht te kort hebben genomen. En tot slot vergeet ik de afsluitdeksel van de afvoer er op te doen en dus kwijt. Nu is het niet zo dat zonder die deksel alles zo uit de camper loopt (je schuift de boel dicht met handels), maar vervelend is het wel. Ik was toch al van plan vroeg te vertrekken, dus om 7 uur ’s morgens (!) zat ik al op de weg. Prachtig weer trouwens! Ik heb 2 dagen geen woestijnweer in Death Valley gehad, maar toen ik vertrok leek het erop dat het dat wel zou worden. Niet erg: 25 graden vind ik ook prima. Hoe dan ook: ik moest toch helemaal omrijden via Bakersfield om in Sequoia NP te komen en dat is een grote stad. Ik had ook boodschappen nodig en dus de dichtstbijzijnde Walmart opgezocht waar ze ook ‘RV-benodigdheden’ hebben (RV = Recreational Vehicles; zo noemen ze campers hier). Om een lang verhaal kort te maken: na 4 winkels kwam ik terecht bij een speciaalzaak voor RV’s waar ze een afsluitdeksel hadden die ik nodig had. Gelukkig allemaal standaardmaten, dus hij past! Dat probleempje opgelost. Maar goed dat ik zo vroeg ben vertrokken, want ik kwam pas om 17.30 uur aan op de camping hier en toen moest ik mijn plek nog zoeken. Ik heb weliswaar gereserveerd, maar van deze camping geen nummer doorgekregen en ook geen lijstje met namen en nummers, zoals in Death Valley. Uiteindelijk wel gevonden en het was een prachtige plek met veel privacy, maar………………heel scheef. Nu heb ik ‘levellers’ bij de campers geleverd gekregen (zie de foto), maar die waren onvoldoende om de camper recht te laten staan. De eerste nacht nog geen problemen, maar vannacht lekte er water uit mijn ijskast/vriezer (aan de buitenkant) en jawel: vanmorgen bleken ze niet meer te werken. Dat krijg je als de camper te scheef staat. Dat is niet handig, dus vanmorgen op zoek naar nieuwe plek. Ik sta nu op een veel minder mooie plek, maar wel recht en gelukkig doet de ijskast het weer. Volgens de handleiding zou de ijskast het weer kunnen gaan doen tijdens het rijden en dat werkte in dit geval bij mij ook. Maar wel een goede les om te zorgen dat die camper min of meer recht staat. Ook handiger met douchen. Gisterenavond liep het water van de douche door de camper heen. Niet zoveel, maar toch. Het positieve was dat ik moest dweilen en de vloer iets minder vuil is.

Nog even over de reis vanuit Death Valley naar Sequoia NP. Route 178 is heel mooi, maar ook een uitdaging. Het gaat niet zo snel en alles bij elkaar heb ik afgelopen maandag 540 km gereden. Ik heb onderweg ook heel veel gezien: Owen Lake (ooit van belang voor de winning van zout en ‘ore’) met op de achtergrond de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada. Isabella Lake: er staan dode bomen in het water. Ik vond het wat tegenvallen, maar het kan zijn dat ik niet het meer zelf heb gezien, maar de South Fork. Na Isabella Lake kwam de Kern River. De weg was heel kronkelig en veel cactussen gezien. Net voorbij Bakersfield richting Porterville heel veel ja-knikkers langs de weg. Ik neem aan voor het winnen van olie. Die stonden pal naast de wijngaarden en de sinaasappelbomen.  Genoeg zon, maar er zal veel water voor nodig zijn en dat hebben ze hier niet veel.

En tot slot van dit lange verhaal: je wordt gewaarschuwd om niet te tanken in Death Valley, omdat het zo duur zou zijn. Dat was het ook, maar in Olancha dat buiten Death Valley ligt, was de benzine veel duurder! Ik heb dus maar een kwart tank getankt en verder in Bakersfield de tank volgegooid.

Kings Canyon National Park dat ten noorden grenst aan Sequoia NP is getroffen door een grote brand die op 31 juli van dit jaar begonnen is. Die brand is in ieder geval tot 15 september doorgegaan en is nu voorbij. Ik weet niet precies tot wanneer de brand heeft geduurd, maar er is grote schade aangericht. Daarom is besloten om de weg door Cedar Grove - en dat is de weg door Kings Canyon - te sluiten, ook omdat het seizoen voorbij is. Ik ga dus niet naar Kings Canyon.

Afgezien daarvan zit ik er behoorlijk ver vandaan. Je kan helemaal naar boven door het hele Sequoia NP rijden naar het noordelijker deel van het park dat Grant Grove heet. Dat deel maakt officieel geen deel uit van het nationale park, maar van Giant Sequoia National Monument. Vanaf de camping waar ik nu zit (dat in het zuidelijk deel van het park ligt) doe ik daar vermoedelijk een klein uur over. Ik heb nu 2 keer de 13 en (vandaag) 15 mijl afgelegd naar de trails die ik gisteren en vandaag heb gelopen, dus ik doe dat niet nog een keer. Ik ga morgen buiten het park om naar het noordelijk deel, waar o.a. de General Grant Tree is te bewonderen. Het is toch richting Yosemite en na 2 lange trails vind ik het wel genoeg zo. Er is ook een camping open in dat gebied, maar is niet van te voren te reserveren. Ik neem het risico. Ik denk dat er wel plaats genoeg is. Het voordeel is dat de camping dicht bij de bomen ligt, dus ik hoef van daaruit niet meer (zo ver) te rijden. Nu onweert het hier en komt het met bakken uit de lucht. Gezellig. Ik ga verder met mijn spannende boek.

Groeten Annemiek