Chicago

Hallo lieve mensen,

Het heeft even geduurd, maar hier zijn we weer. Cécile is goed aangekomen. De regen kwam met bakken uit de lucht toen haar vliegtuig landde, terwijl het in de morgen nog heel aardig weer was. Het kan hier snel veranderen. Jim was zo lief om met mij haar op te halen met zijn auto. Op het vliegveld heb ik, wachtend op Cécile, gesproken met een Nederlandse vrouw die Jim en mij Nederlands hoorde praten. Het was net  ‘Hello, Goodbye’. Zij wachtte met één van haar vier kinderen op haar moeder en zus met kind van 1 jaar. Zij was al 13 jaar niet in Nederland geweest. Blijven hangen aan een Amerikaan, die nota bene vrachtwagenchauffeur is en haar hele weken alleen laat met alle grut. Het was leuk om zo met elkaar te praten. Zij kende het programma wel, maar vertelde dat haar moeder altijd moest huilen als ze het zag. Nu kon ze dus haar moeder melden dat wij het hebben ‘gespeeld’ in afwachting van haar komst.  Wat later kwam Cécile door de poorten. Door de harde regen naar Jim zijn huis. Geïnstalleerd in de camper en ’s middags toen het eindelijk droog werd, boodschappen gedaan met Jim zijn auto. Voor Cécile was het inmiddels midden in de nacht (het is in Chicago 7 uur vroeger dan in Nederland), maar ze hield het (net) vol tot na het avondeten. Deze keer hadden David en Juanita (zoon/schoondochter van Jim en Beverly) kookbeurt. Heerlijk gegeten en eindelijk kon Cécile haar holletje opzoeken. De hele nacht en avond regen en ook ’s morgens regende het nog.

We hebben ons daardoor niet laten weerhouden om naar (downtown) Chicago te gaan. We hebben de trein genomen. Het station van Palos Park was te belopen. Gelukkig was het net droog. De trein gaat buiten de spits maar 1 keer in de 2 uur, maar we hadden geluk: we waren net op tijd. Ongeveer 40 minuten boemelen met de trein. Geen idee waar we uit zouden komen, maar dat bleek verrassend dicht bij het centrum. We waren bijna bij de Willis Tower (voorheen Sears Tower) toen er weer een enorme bui naar beneden kwam. We dachten de Willis Tower ingevlucht te zijn, maar dat bleek later een mooi hotel. Een goede keuze, want Starbucks zat er ook, dus een heerlijke kop koffie gedronken. Toen we daar zaten legde een jongen een jas met iets op een stoel en liep vervolgens weg. Dat is sowieso niet handig, maar op 11 september leek het ons helemaal niet verstandig. Cécile heeft gekeken of het een verdacht pakketje kon zijn, maar stelde vast dat er onder de jas een echt blikje frisdrank zat, dus geen bom. Het zal je gebeuren………………..

Door het slechte weer hadden we helaas geen 50 maar 3 mijl zicht vanaf het hoogste gebouw van Amerika (103 verdiepingen). Maar het was toch de moeite waard. Er is ook een skydeck en dan sta je dus in een glazen uitbouw, 1454 feet (=  436 meter) boven de begane grond (ter vergelijking: de Dom is 112 meter hoog). Het lijkt op de foto of ik aan het bidden ben, maar ik kijk dus naar beneden. Na het bezoek aan de Willis Tower hebben we ‘The Loop’ gelopen: een wandeling in het centrum met allerlei bezienswaardigheden en bouwstijlen (zie de foto’s). Inmiddels was het weer opgeknapt en hebben we genoten van het Milennium Park. Met name ‘The Bean’ was heel leuk, waarin we onszelf terugzien.  Een hele gezonde lunch genomen en toen ook nog naar de Navy Pier, die ver Lake Michigan insteekt. Cécile kan er niet over uit hoe groot dat meer wel niet is. Zij is er over heen gevlogen. Bijna volledig uitgeput zijn we via het voetpad van de Chicago River teruggelopen naar het centrum en daar nog een ritje met de ‘metro’ gemaakt die – anders dan in andere steden – niet onder de grond, maar juist boven de grond en zelfs boven de wegen rondrijdt met van die ouderwetse opgangen als in de film. Uitgestapt in de buurt van het station voor de trein terug, maar niet voordat we genoten hebben van de ‘deepdish pizza’ bij  Giordano = dé italiaanse tent van Chicago en volgens mij nog verwant aan de maffia van Al Capone. We waren compleet af toen we ‘thuis’ kwamen, maar het was een hele leuke dag in een stad, die zeker de moeite waard is.

Vanmorgen weer regen, maar nadat we op weg zijn gegaan richting de Great Plains in het westen, werd het weer steeds beter en inmiddels zijn de verwachtingen voor deze week prima. We hebben heel wat kilometers af te leggen met zijn twee-en: ongeveer 1800 km (1300 mile) tot Yellowstone. Vandaag hebben we al ruim 300 mijl afgelegd. Cécile heeft haar vuurdoop gehad en dat kon op een mooie rechte weg na de lunch. We staan op een campingsite bij een picnic-area bij Mariposa Lake (ongeveer 50 mijl vóór DesMoines). Geen faciliteiten, maar mooi. Het adres wat ik genoteerd had klopte niet (waarschijnlijk het ‘administratieve’ adres van de organisatie), maar uiteindelijk hebben we het gevonden. Morgen iets voorbij Omaha kamperen we aan de Missouri River. Ik zal dan ook de foto’s plaatsen.

Nog even terug naar vóór de komst van Cécile (de foto’s daarvan staan al op de site): 8 september was de dag op de KOA-camping in Riverside (Coloma) om nog wat klussen te doen; vanaf half 4 heeft het alleen maar geregend. De volgende morgen was het droog en ben ik richting Chicago vertrokken. Begonnen bij een wijngaard in Bent Harbor om wat van de lokale wijn te kopen. Ik was vroeg (10 uur) en ik was al bang dat het dan nog niet open zou zijn. En dat klopte. Het zou pas om 12 uur opengaan. Ik was net bezig wat foto’s te nemen, toen een lieve dame mij vroeg of ik wijn wilde kopen. Ik ben met 3 flessen witte wijn, gemaakt van hun eigen druiven, vertrokken (Riverstone Wine). Toen ik wegging zat de eigenaar op het terras en hij meldde mij dat  ik de allervroegste klant ooit was! Dat record heb ik dus gebroken.

Ik ben zo dicht mogelijk langs de kust van Lake Michigan richting Chicago gereden. Dat viel nog niet mee, want de Tomtom wilde mij steeds via de highway leiden. Gewoon stug volhouden en toen kwam ik langs het Warren Dunes State Park. Mooie wandeling gemaakt en ondertussen ook nog wat troep opgeruimd. Hele mooie huizen langs het strand (zie de video). Vervolgens kwam ik in New Buffalo terecht. Daar wilde ik lunchen, maar vond pas later een geschikte gelegenheid en toen had ik al een enorm ijsje achter de kiezen. Na New Buffalo was er nog een strand, maar dat was niet ‘public’. Ik heb Max toen illegaal geparkeerd langs de weg met allemaal enorme huizen en ben daar een trap naar beneden gegaan en heb nog even genoten van de zon en het meer. Rond 17 uur kwam ik bij Jim en Beverly aan in Palos Park, een van de suburbs van Chicago. Ik was verbaasd hoe groen de omgeving daar is. Allerlei parken en meertjes in de buurt en je kunt er zelfs paardrijden, maar dat heb ik nog maar niet gedaan, al wordt het wel tijd. We zijn zeer hartelijk ontvangen door Jim en familie. Zoon David en zijn vrouw Juanita wonen tijdelijk bij Jim en Beverly in, omdat David weer aan de studie is gegaan. Om beurten wordt er gekookt en wij hebben er van genoten. Vanavond dus weer ons eigen potje en dat komt neer op gebakken eieren tijdens de lunch en een lekkere (maaltijd-) salade in de avond. Met de drank zit het goed.

Morgen de rest van de foto’s (nu wegens gebrek aan electriciteit lukt dat vanavond niet meer).

Tot de volgende keer!

Groeten – ook van Cécile - Annemiek