The Badlands

Ha lieve mensen,

Gisterenavond geen internetverbinding, maar vanavond wel, dus bij deze alsnog het reisverslag van 15 en 16 september.

Gisteren aangekomen in The Badlands in South Dakota. We hebben bijna 300 mijl afgelegd, maar toch kans gezien in de tussentijd nog wat bezienswaardigheden te bezoeken. Een daarvan is het Corn Palace in Mitchell, ongeveer 60 mijl ten westen van Sioux Falls. Er wordt hier zoveel mais verbouwd dat ze bedacht hebben om er maar een paleis van te bouwen. In 1892 is men begonnen met de bouw ervan en sindsdien wordt er iedere 2 jaar een nieuw thema bedacht dat uitgebeeld wordt met maiskolven in allerlei kleuren die speciaal voor dit doel worden geproduceerd. De mevrouw die ons welkom heette, was helemaal weg van de nieuwe kleur bruin en ze leek zelf ook een beetje op een maiskolf. De expositie over het Corn Palace bevindt zich in de speelhal van de basketball-club. Wij konden het Corn Palace niet zo gauw ontdekken, maar dat zat er pal naast. Daar konden we niet in (misschien verplaatst naar de sporthal vanwege verbouwwerkzaamheden), maar de buitenkant was mooi en men was bezig met het afmaken van de gevel. We hebben het thema niet zo gauw kunnen ontdekken, maar het heeft te maken met country en western. Wat Michael Jackson er dan precies tussen moet, weten we niet goed. Hoe dan ook: een soort van bloemencorso, maar dan van maiskolven. Ieder land zijn eigen-aardigheden. Daarna hebben we nog kans gezien om in hetzelfde Mitchell naar een prehistoric Indian Village te gaan, waar men resten gevonden heeft van een indianenstam die daar 1000 na Christus heeft gewoond. Het was wat anders dan we hadden verwacht, maar toch wel interessant. De gebruikelijke introductievideo hebben we gemist, want er werd op een schoolklas gewacht, die later kwam. We hebben zelf nog wat archeologische activiteiten ondernomen (wat is bot en wat is een pot?) en vervolgens onze reis voortgezet. Bijna op de plaats van bestemming, zagen we de reclameborden van ‘Petrified Gardens’ en omdat we nog wat tijd over hadden, zijn we er naar toe gegaan dat bleek de moeite waard. De petrified gardens bestaan uit met name versteende bomen, die 75 miljoen jaar geleden zijn verdwenen in de zeeën die hier toen waren. Door allerlei (klimaat-)omstandigheden zijn de bomen weer naar boven gekomen. Ook veel mineralen en fossielen werden tentoongesteld. We hebben wat stenen (waaronder roze en jade quartz) en stukjes versteend hout meegenomen als aandenken. Door naar de campground in The Badlands: we zitten er middenin en staan ook nog eens op een toplocatie op deze nog steeds drukke camping, maar iedereen is heel stil en past zich aan aan de omgeving.  Inmiddels is het tijdverschil opgelopen tot 8 uur en gaat de zon onder om 19 uur. De ondergaande zon werd deels afgeschermd door wolken, maar toch nog mooie kleuren op de Badlands om ons heen.

De naam ‘Bad Lands’ komt van de ontdekkingreizigers, die destijds voornamelijk oog hebben gehad voor de hitte en de droogte en minder voor de schoonheid van het gebied. Zonder water en de huidige voorzieningen zal dat ongetwijfeld een grote rol hebben gespeeld. De bergen en canyons laten zich pas op het laatste moment zien. Je ziet uitgestrekte graslanden (prairie) en dan ineens ontvouwt zich een landschap van grillig gevormde bergen en canyons in de kleuren wit, rood, bruin, grijs, geel. Het bestaat uit modder (de bodem van de zeeën die er voorheen waren), die versteend is en door allerlei omstandigheden naar boven is geduwd met alles wat hier destijds leefde. Het erodeert nu door zon, wind en regen. Het doet denken aan een maanlandschap. Bentoniet komt hier ook vandaan en daar heb ik in mijn werk mee te maken gehad. Het wordt gebruikt als ‘glijmiddel’ voor het boren door grond. Dat begrijp ik nu ook wel: doe er water bij en het wordt een soort klei. Vandaag hebben we de rondweg  gereden met prachtige uitzichtspunten en hebben we een paar trails gelopen. We zouden langs een dirt road ook bisons hebben moeten kunnen zien, maar die onverharde weg bleek zo slecht dat we terug moesten keren. Ik ben blij dat ik besloten heb om voor de tweede nacht niet de camping te boeken die aan het eind van de onverharde weg ligt. Dat was ik wel van plan, maar ik durfde het niet aan.  Daarom twee nachten op de camping hier. We hebben wel Pronghorns (soort gemzen), mule deer (reeën of herten) en prairie dogs gezien = soort marmotten, die door de eerste ontdekkingsreizigers ‘barking squirrels’ (blaffende eekhoorns) werden genoemd, omdat ze zoveel lawaai maken. Aanvankelijk zagen we ze van verre en hebben veel moeite gedaan om ze op de foto te krijgen, maar bij de derde keer liepen ze bijna langs de weg. Digitale camera’s zijn toch wel heel handig. Op de laatste trail ook nog een paar haasjes gezien.

Toeval bestaat niet, maar het is toch wel bijzonder als je in gesprek raakt met een stel op het eindpunt van een trail en zij blijkt dus ook te werken als een zelfstandig milieujurist. Zij was eerst geoloog en heeft als zodanig gewerkt in The Badlands. Zij wilde nu haar man het gebied laten zien. Ze wonen in de buurt van Boston. Netwerken dus, ook tijdens de reis.

We hadden op weg hier naar toe al vele malen ‘Wall Drug’ op de reclameborden gezien en we weten nu wat het betekent: een nagebouwd cowboydorp. We hebben er wel om moeten lachen: de dinosaurus was er ook tussen alle cowboys en indianen. Wat winkeltjes bekeken en geluncht in een saloon.  We hebben ook het Wounded Knee Museum bezocht over de slachting van de indianen door de 7e cavalerie van het Amerikaanse leger. Morgen op weg naar Keystone in de Black Hills gaan we de site waar de slachting heeft plaatsgevonden bekijken. Meer over deze dramatische gebeurtenis in het volgende reisverslag.

We worden nu belaagd door motten. Het is vreemd weer hier. Zon en warmte overdag, maar ’s avonds steekt de wind op en schudt de camper op haar wielen. Gelukkig zitten we niet in een tentje. Dat lijkt mij geen pretje. We zien het onweer langs ons heen trekken, maar we hebben het zelf nog niet gehad. Wel heel veel motjes die het gezellig vinden bij ons.

Vanmorgen ben ik vroeg opgestaan voor de zonsopgang, maar die was minder spectaculair dan de achterbuurvrouw ons deed geloven, maar ik heb er wel een videootje van gemaakt. Dat heb ik ook gedaan van onze oversteek over de Missouri rivier bij Chamberlain. Dat is ook de route die Clark en Lewis hebben gevolgd. Zij volgden de Missouri helemaal tot aan het westen. Doen wij niet, maar leuk om af en toe hun verhaal te volgen. Daarbij worden we geholpen door visitors centers langs de highway (in dit geval de Interstate 90 naar het westen). Die volgen we niet als we naar Keystone gaan, omdat ik graag Wounded Knee Massacre wil zien. Dus zakken we van hieruit (Cedar Pass Campground) af naar het zuiden en via Wind Cave NP en Custer State Park (kans op bisons) rijden we naar het hart van de Black Hills. Daar blijven we ook 2 nachten. Helaas werkt internet nu niet, maar het verslag is klaar en hopelijk kan het morgen op de site.

Hartelijke groet van Lewis en Clark.