Paardrijden en White Pocket (Paria Outpost)

Gisteren vertrokken van Monument Valley. Het was na 2 dagen regen droog en het zonnetje kwam weer door. De volgende bestemming is Paria Outpost waar ik een guided tour besteld heb naar White Pocket. White Pocket maakt deel uit van de Grand Staircase – Escalante, een canyonlandschap op de grens van Utah en Arizona. Paria Outpost wordt gerund door Steve en Susan Dodsen en zij verzorgen tours naar o.a. White Pocket. Eigenlijk had ik naar The Wave gewild (ook bekend onder de naam North Coyote Buttes), maar daar worden maar 20 mensen per dag toegelaten (zie: http://www.ontdek-amerika.nl/amerika/bezienswaardigheden/wave/thewave.html). 10 vergunningen worden via internet toegewezen en de andere helft wordt via een loterij op de dag zelf verloot in Kanab, een plaats die zo’n 30 mijl verder naar het westen ligt. Er zijn honderden mensen per dag die ervoor in aanmerking willen komen (zelfs in deze tijd van het jaar) en dus is de kans klein dat je een vergunning krijgt. Zoveel geluk had ik niet. Dan als tweede optie de South Coyote Buttes (Buttes is een ander woord voor de ronde toppen van de canyons). Daar heb je ook een vergunning voor nodig en die schijnen altijd wel beschikbaar te zijn, maar dat had ik niet door. Ik heb daar geen spijt van, want White Pocket bleek ook een prachtig gebied. Het is een monoliet (= één rots) van een vierkante mijl groot (of klein) en is voornamelijk wit van kleur. De structuur is die van zeshoeken waartussen spleten zitten. Het wordt daarom ook wel ‘brainrock’ genoemd: het heeft de vorm van hersenen. Vanwege de regen waren er nu overal poeltjes en dat is goed voor dieren in het gebied. In de poeltjes bevinden zich een soort van prehistorische diertjes (try-ops) die lijken op kikkervisjes, maar dat zijn ze niet. Er zijn wel kikkervisjes, maar die eten de try-ops op. Ik heb beide gezien in verschillende poeltjes. De poeltjes drogen op (het kan hier, vooral in de zomer, erg warm zijn), maar dan hebben de try-ops en de kikkervisjes al hun werk gedaan. Ze hebben de eitjes gelegd die de droogte overleven en de kikkers graven zich diep in het zand in en komen te voorschijn als er poeltjes zijn (dus als het geregend heeft).

Ik was de enige die met Susan naar White Pocket afreisde. Er was nog een (Oostenrijks) koppel dat naar South Coyote Butts ging, maar door de regen van de afgelopen dagen (er schijnen zelfs meer dan 20 mensen in het getroffen gebied te zijn omgekomen) meldde Susan dat de keus voor White Pocket een veel betere was. Naar South Coyote Butt moet je namelijk een flink eind lopen en dat zou een soort wadlopen worden, volgens Susan. Nu kan het ook zijn dat ze mij gerust wilde stellen. Hoe dan ook: wij met zijn tweeën in een 4 WD 38 mijl wederom hobbelend naar het gebied. Dat is ruim 2 x 1,5 uur door elkaar geschud worden. We hebben daar op ons gemak 4 uur rond kunnen sjouwen en alles bekeken. Susan praat heel erg graag, vooral over zichzelf, dus ik heb mij niet verveeld. Ik heb prachtige foto’s gemaakt, dus geniet er maar van. The Wave (een veel kleiner gebied waar je ook eerst een heel eind heen moet lopen) is er niets bij.

Naast Paria Outpost zit een manege annex campground en dat wist ik. Dus toen ik hier gisterenmiddag aankwam heb ik mij gelijk gemeld en vertelt dat ik een leuke rit wilde maken. Kwam het even goed uit dat ze geen ritten hadden, de ‘wrangler’ (= degene die de paardrijritten begeleidt)  Jef de stad in was en alleen Joel nog beschikbaar was. Joel werkt al 4 jaar voor de manege, waarvan het eerste jaar als wrangler, maar de laatste jaren is hij een soort bedrijfsleider en doet hij van alles, behalve het begeleiden van de paardrijritten. We hebben een mooie rit gemaakt van 17 uur tot zonsondergang (rond 19 uur). Wij hebben een andere route gereden dan de gebruikelijke route en een beetje gedraafd (en ik ook een klein galopje). We zijn hoog op de bergen geweest en laag in de canyon, waar ook hier een wash-down had plaatsgevonden vanwege de regen. Anders dan ik verwacht had, zijn (delen van) de heuvels zo zacht dat  het wel duinen lijken waar we vanaf kwamen (sandstone). Het paard van mij wilde wel heel snel naar beneden, maar het ging allemaal goed en ik heb zelfs 2 filmpjes kunnen maken. Ik had ze jullie graag willen laten zien, maar ik merk dat het uploaden hier ook erg traag gaat.

De weg hiernaartoe liep via Page en daar is de Glen Canyon Dam. Dat is de dam die gemaakt is in de Colorado River en waarmee electriciteit wordt opgewekt. Ik heb het bekeken vanaf de brug over de rivier, maar ik ben niet meer het visitor center in geweest dat er bij hoort. Vóór de dam ligt Lake Powell en dat kwam mij nog bekend voor van de vakantie in 1988.

Paria Outpost ligt tussen Page en Kanab en morgen vertrek ik naar de North Rim van de Grand Canyon. Daar ga ik een paar mooie trails lopen in de 4 volle dagen die ik daar ben. Heerlijk, even geen gehobbel meer. Aanvankelijk dacht ik dat ik hier geen electriciteit en internet zou hebben, maar ik ben op de camping van de manege gaan staan en die hebben dat wel. Mooie campingplek met alle faciliteiten en een heerlijke douche.

Groeten Annemiek