Kustroute naar Los Angeles (deel 2)

Ha mensen,

ik heb een geweldige 2 dagen achter de rug en weer heel veel gedaan. De laatste energie gaat er tegen aan. Gelukkig klaarde het gisteren op. Maandagnacht nog heel wat geroffel op het dak gehoord en dat houdt je wel wakker, maar dinsdagochtend scheen de zon. Nog wel een beetje aan de kille kant, maar vandaag was het al bijna (voor Nederlandse begrippen) zomers warm. Net nog te koud om te zwemmen in Pismo, maar ik heb al wel met de pootjes in de Pacific gestaan. Morgen moet het hier in Jalama Beach County Park (volgens Lonely Planet: 'utterly isolated' maar wel een 'crazy popular campground' maar gebeuren. Dat utterly isolated klopt wel: de laatste 14 mijl (ten zuiden van Lompoc) waren echt een kolfje naar de hand van Max en mij. Heerlijk slingeren en naar boven en beneden. Ondertussen scheen de ondergaande zon mij recht in de ogen en kon ik alleen nog maar op de gele strepen op de (half gerenoveerde) weg vertrouwen, maar er ontvouwde zich een paradijsje toen we er waren. De trein gaat achter ons langs (maar die heb ik tot nu toe maar 1x keer gezien), maar aan de zeezijde palmbomen en een prachtig strand en ik heb een plekje dat uitkijkt over het geheel, omdat het helemaal bovenaan is. Ik sta hier tussen giganten. Max en ik voelen ons klein, maar gelukkig is de plek naast ons nog leeg. Ik ga morgen een duik nemen. Ze verklaren mij hier waarschijnlijk gek, maar dat zij dan maar zo. Ik sta hier 2 nachten, dus ik kan morgen even rust nemen.

Pismo State Beach Campground (North Beach) was gisternacht ook geweldig. Ik heb de campings van deze laatste week pas gereserveerd tijdens de reis, maar het is wederom een goede keuze geweest. Een van de redenen waarom ik de keuze voor Pismo heb gemaakt is dat daar (ook) een grove is met eucalyptusbomen waar Monarch vlinders overwinteren. En heel dichtbij de camping, dus daar ben ik vanmorgen als eerste naar toe gegaan. Ik heb ze veel beter kunnen zien dan in Santa Cruz. Hele mooie foto's geworden. Toen ben ik naar het strand gegaan om pootje te baden. Maar eerst heb ik nog iets moois kunnen regelen voor de fiets. Die kan ik natuurlijk niet mee naar Nederland nemen en ik moet hem wel kwijt vóór dat ik hem inlever bij Road Bear. Ik zag een paar rangers vanmorgen  kletsen bij mij in de buurt en ik heb ze gevraagd of ze een goed doel voor de fiets wisten. Het schijnt dat er een of ander programma is, waarbij sheriffs (ja die bestaan nog in Amerika) oude fietsen opknappen en die worden dan aan kinderen gegeven waarvan de ouders het zelf niet kunnen betalen. De rangers waren zo aardig om de fiets (en het slot en de pomp en nog wat toebehoren) in hun pick-up te laden en hem af te leveren. Geweldig!

Verder had ik nog wat blikken eten over (waarvan ik niet meer wist dat ik ze had) en die heb ik aan een familie op de camping gegeven met een hoop kinderen, dus ook dat is geregeld. Ik heb bij Cathy ook al wat achtergelaten, maar de weegschaal heb ik nog ;-)

Onderweg naar Lompoc nog twee tips van Lonely Planet opgevolgd: de coastal dunes bij Guadalupe. Hier zijn meerdere bekende films opgenomen, waaronder Lost City of DeMille (= The Ten Commandments - versie 1923; de filmset daarvan  is hier onder het zand begraven), Pirates of the Caribbean en  At Worlds End (2007). Ik ken ze niet, maar als ik thuiskom,  heb ik heel wat films in te halen. Hoe dan ook: voor mijn Haagse collega's diverse foto's gemaakt van duinen in allerlei ontwikkelstadia. Een verrassing was dat ik zomaar een gier heb geschoten (= gefotografeerd)! Ik dacht dat het een raaf was, maar het blijkt echt een Gier te zijn. Welke soort weet ik niet, maar hij zat heel lang op de grond en ik denk dat hij een konijn of zoiets te pakken had. Hij was de enige. Er kwamen er niet meer bij en toen ik een tweede foto wilde nemen, was de vogel gevlogen.

Daarna wilde ik nog heel graag naar een missiepost. De Spanjaarden hebben rond 1780 missieposten gesticht om de indianen te bekeren. Ik was er al een paar voorbij gereden (waaronder Carmel Mission en San Simeon), maar ik heb vandaag de gerenoveerde La Purisima Mission bezocht. Geweldig! Echt heel mooi gerenoveerd, onder andere door werklozen gedurende de Depressie van de jaren 30, maar ook later. Het Visitor Center is recent gerenoveerd en er stond een zeer enthousiaste dame in (allemaal vrijwilligerswerk). Ze vertelde dat haar voorouders uit Nederland komen. Ze heet Blekkink en haar voorouders komen dus waarschijnlijk uit Twente. Ze had voor iedere gast een ander verhaal. Voor mij over de zee-otterhuiden. Zee-otters zijn in Californië enorm bejaagd vanwege hun geweldige huid (een miljoen haren op een vierkante inch). De kust - indianen in Alaska (hier de Chumash) droegen de huiden (met name de chiefs) en de Russen hadden als eerste door hoe waardevol die huiden waren. Toen de Spanjaarden erachter kwamen, kwamen ze ook richting noorden (ze zaten oorspronkelijk veel zuidelijker). Dat was volgens mevrouw Blekking de echte reden waarom de Spanjaarden de missieposten in 'Alta California' stichtten en niet zozeer om zieltjes voor de kerk te winnen. Hoe dan ook: de missiepost deed het erg goed en zelfs zo goed dat de Franciscaner paters de missiepost niet overdroegen aan de indianen die er hard voor werkten. Dat was wel de afspraak: na 10 jaar zouden ze het mogen overnemen, maar dat is nooit gebeurd. De missiepost heeft bestaan van 1787 tot 1834. In 1812 is de eerste missiepost helemaal verwoest door een aardbeving, maar er is een paar kilometer verderop een nieuwe gebouwd (aardbevingsbestendig). Uiteindelijk is door ziekten en de Revolutie van Mexico de klad erin gekomen. In 1934 zijn de locatie met daarop wat er over was van de gebouwen overgedragen aan de staat en die heeft het dus op een kundige manier laten restaureren. Ik zal niet alle foto's op internet zetten, maar mocht iemand belangstelling hebben voor meer foto's, dan hoor ik het wel.

Gisteren was ook een topdag en dat kwam vooral door de zee-olifantenkolonie op  Point Piedras Blancas en de prachtige plaatjes van Pacific en de ruige kust. Ook over de zee-olifanten is heel veel te vertellen. Deze tijd van het jaar keren ze naar het strand terug. Binnenkort komen de 'echte mannen' (de Alpha's) zoals ze genoemd worden.  Die zijn er dus nog niet. Wat je nu op de foto's ziet (en de 2 filmpjes als het lukt) zijn de jonge mannetjes en niet zwangere vrouwtjes (kennelijk). De jongemannen mogen nog wat met elkaar spelen. De Alpha's eisen een stuk strand op en de zwangere vrouwtjes (die medio december komen) kiezen hun mannetje (of het stuk strand). In ieder geval lagen er al heel veel op het strand, boven op elkaar. Het zijn alleen sociale dieren op het strand. In zee leven ze solitair. Op het strand eten ze niet: ze trainen andere spieren dan in het water en dat schijnt nodig te zijn. Vanaf medio januari worden de jongen geboren en die moeten binnen 4 tot 6 weken zwaar genoeg zijn om zichzelf te redden en in zee te overleven. Fascinerend gezicht.

Daarvoor heb ik 2 watervallen bezocht. Een in het bos van de Redwoods die begint vanaf de camping. Er ging een aardige klim van 1.4 mijl aan vooraf. De Redwoods behoren tot dezelfde soort als de Sequoia's, maar zijn veel langer, maar minder dik. Deze coast redwoods zijn de langste bomen van de wereld en sequoia's zijn de grootste van de wereld. De langste redwood is 379 foot (= gebouw met 35 verdiepingen) en ze kunnen 500 tot 800 jaar oud worden. Dat is jong vergeleken met de sequoia's die duizenden jaren oud kunnen worden. De meeste redwoods zijn aangeplant. In Pfeiffer Big Sur State Park en een paar andere plekken in California staan de 'originele' bomen nog. De Pfeiffer Falls was niet zo indrukwekkend, maar wie het kleine niet eert...........Bovendien was het goed om weer even de spieren te gebruiken. Anders word ik lui.

Onderweg nog de enige coastal waterfall van Californië bewonderd: de McWay Falls, 80 foot hoog en die stroomt vanuit de rotswand in zee. Het maakt deel uit van het Julia Pfeiffer - Burns State Park en is vernoemd naar een dame die als een pionier van het gebied wordt beschouwd. Ze had een hele rijke vriendin die dat stuk land bezat en die daar een mooi huis had met een heel mooi uitzicht en een kabelbaan naar de baai met waterval. Van dat huis is weinig over. Het is nu van de staat en Californië heeft er weer een toeristische attractie bij. De waterval is moeilijk in de schaduw te zien, maar let op de verschillende kleuren blauw van de zee.

Gisterenmiddag moest ik mij haasten om op tijd op de camping in Pismo te zijn (zoals eigenlijk iedere dag), maar ik was nog net op tijd om de zon in de zee te zien zakken. Wat een prachtige zonsondergang. Ik heb er een filmpje van gemaakt, maar dat komt later wel. Fijne plek ook: een 'drive-through'. Dat betekent dat je je camper niet achterstevoren op de plek hoeft te zetten, maar gewoon rechtuit (soort bypass in de weg). Dat heb ik nu ook gedaan, hoewel het geen bypass is, maar alle campers staan hier met de neus naar de zee. Ik denk vanwege de wind, want het waait behoorlijk (de wind komt trouwens niet van voren, maar van achteren), maar de temperatuur is nog steeds lekker. Voor het eerst weer sinds Death Valley.

Morgen is de een na laatste dag van mijn reis per camper; daarna naar Simi Valley,  heel dicht bij LA en dan moet ik de camper schoon maken en mijn koffer pakken. Ik probeer nog een keer een strandrit te maken. Ik ben er inmiddels achter dat er in LA niet op het strand mag worden gereden. In Pismo zag ik ze wel rijden. Ik probeer nog een manege in Santa Barbara, maar ik heb ze nog niet kunnen bereiken. Wie weet kan het hier ook. Jullie lezen het in het volgende verslag.

Groeten Annemiek