3. Rodès (2x), Ille-sur-Tet (2x), Perpignan, Port Vendres en Collioure (24 t/m 27 november 2022)

Hallo allemaal,

Het laatste blog uit Frankrijk. Morgen steek ik de spaanse grens over. Ik hoor hier overigens ook veel spaans. Niet zo gek voor een grensstreek. Het zuidoosten van Frankrijk maakt deel uit van Catalonië. Je ziet ook overal de Catalaanse vlag wapperen. Vooral op de vele forten en kastelen die je hier ziet. Ze liggen vaak op hele mooie plekken; hoog boven alle andere bebouwing. Logisch, want je moest de vijand zien aankomen. Het 'Château royal' in Collioure dat ik vandaag bezocht ligt laag, maar heeft een aantal hoog gelegen forten om zich heen, waarvan de kanonkogels het kasteel konden bereiken in het geval het zou worden aangevallen. Uiteraard gebeurde dat en raakte het kasteel beschadigd door 'eigen vuur', maar de vijand droop wel af en het kasteel werd weer gerestaureerd en in de loop der eeuwen uitgebreid, zoals dat met de meeste kastelen is gebeurd. Het is enorm en het neemt een zeer centrale plaats in. Het plaatsje is verder ook de moeite waard met een mooi haventje, pittoreske/gekleurde huisjes, smalle straatjes en prachtige uitzichten op zee. 

Port-Vendres is niet zo'n bijzondere plaats, maar er is wel een goede camperplaats met voorzieningen. Jammer dat het aan de andere kant van de behoorlijk grote haven ligt. Dus daar moet je eerst omheen om bij het centrum te komen. Collioure ligt dichtbij Port-Vendres. Ik kon er naar toe fietsen. Er ligt een bergje tussen die niet al te lastig is en gelukkig was er ruimte voor fietsers. Dat was anders met de route van de camperplaats in Saint-Nazaire naar Perpignan, maar daarover later meer. In ieder geval is Betsy (de fiets) goed aan haar trekken gekomen na 10 dagen rust op de fietsdrager. Het was vandaag ook nog goed te doen met het weer: 15 graden en zon, maar wel wind, die vanavond overigens weer behoorlijk aantrekt en ook morgen zal het nog flink tekeer gaan (windkracht 6/7). De camperplaats ligt redelijk in de luwte, dus het valt daar nog mee. Het enige nadeel van deze camperplaats is wel dat er vanmorgen al om iets over achten geld werd opgehaald door de gemeentelijke dienders! Nota bene op zondagochtend. Nu was ik al gewaarschuwd via de camperapp, dus ik wist dat ze gingen komen en ze kwamen eerst bij de buren, dus ik kon nog snel het bed uitkomen en iets warms aantrekken. Morgenvroeg dus weer. Ik ben het vroege opstaan niet meer gewend.

Ik zag vandaag in Collioure ook een paar mensen zwemmen in zee. Beetje aan de frisse kant buiten het water, maar kennelijk is het water niet te koud. Misschien lukt het morgen om nog een duik te nemen als ik via de kustweg dicht genoeg bij een strand kom. Ik moet de camper wel in de buurt hebben om daarna te kunnen douchen en om te kleden. 

Ik ben twee keer in Ille-sur-Tet geweest: de eerste keer toen ik van Rodés naar Perpignan reed en ik een kerk zag uitsteken boven de rest van de huizen. Het zag er leuk uit, dus ik besloot het plaatsje te bekijken. Nu bleek dat het vanaf een afstand er leuker uitziet dan als je er met je neus bovenop staat, maar het historische centrum was toch wel aardig om even in rond te lopen. Ik zag toen al wel de borden met 'Site Les Orgues', maar ik begreep niet wat het was en ik was toen te lui om het even op te zoeken. Ik zag ook nog in de verte witte rotsformaties, maar ik dacht dat het steengroeves waren. Om een lang verhaal kort te maken: ik ben eerst naar de camperplaats gereden die het dichtste bij Perpignan lag en ben daar twee nachten blijven staan. Toen ben ik toch maar eens gaan kijken wat die Les Orgues waren. Dat blijken natuurlijke rotsformaties te zijn in de vorm van orgelpijpen. Ik ben ongeveer 50 km teruggereden en heb alsnog het park bezocht. Daar heb ik geen spijt van, want het is echt mooi. Zoiets als Bryce Canyon in de USA. Minder kleur, maar de vormen zijn door erosie minstens zo grillig. Ik kreeg nota bene een boekje in het Nederlands erbij. Daarin staat onder meer: 'Deze zuilen van zandhoudende rots rondom u heen zijn aardpijlers, ook 'gekapte juffrouwen' genoemd wegens de harde bovenlaag die hen, voor zover mogelijk, nog een beetje beschermt tegen een té snelle erosie'. En dan met die prachtige blauwe lucht erbij en het was 19 graden. De warmste dag tot nu toe. Na een uurtje rondlopen doorgereden naar Port-Vendres. 

Rond de camperplaats in Saint-Nazaire (ik ben niet in het plaatsje zelf geweest) zijn mooie fietspaden, maar helaas liepen die niet door naar het centrum van Perpignan. Het was maar 8 km, maar ik heb er iets langer over gedaan. Ik voelde mij net af en toe een dier dat van A naar B loopt en daarbij allerlei hindernissen tegenkomt (wegen/huizen etc). Er zijn wat van die documentaires gemaakt, waarbij dat overigens heel knap in beeld wordt gebracht. Beetje comedy capers. Maar ik heb het gered en terug wind mee. Ik heb in Perpignan naast de nodige kerstversiering (nog een maand!) een heel mooi paleis gezien van de koningen van Mallorca (Palais des Rois de Majorque). Dit indrukwekkende gebouw dateert uit de 13e eeuw toen Perpignan nog de hoofdstad van het Koninkrijk Mallorca was. Het werd hoog op een heuvel gebouwd in de stad door Koning James II van Majorca. Het paleis diende als verdediging van de stad. Vanaf het paleis heb je een mooi uitzicht op de omgeving, onder andere op de Pyreneeën en Andorra en aan de andere kant de Middellandse Zee. Ook nog een stadspoort bezocht (Le Castillet) met een museum met ook weer op het hoogste punt een mooi uitzicht over de stad. Tot slot nog een bezoek gebracht aan de Cathédrale Saint-Jean-Baptiste. Die heeft een gietijzeren klokkentoren en dat is kenmerkend voor deze streek (lees ik nu ;-). 

En dan nog even terug naar Rodès. Ik was van plan om de volgende morgen (na het vorige blog) direct te vertrekken, maar dat heb ik niet gedaan. Ik was toch wel getriggerd door die ruïne op die berg en ben daar de volgende ochtend naar toe gelopen. Het klimmetje (het leek inspannender dan het was) werd beloond met 3 bokken of geiten, die net de hoek omkwamen toen ik kwam aanlopen. Ik moest denken aan die bok die ruim 30 jaar geleden opeens boven mij stond in het natuurpark 'Picos de Europa'  in Noord-Spanje. Die kwam ook uit het niets en bleef gewoon staan. Deze ook. Ze waren niet schuw, maar volgens mij worden ze ook niet gehouden, want ze hadden geen bel of riem of oormerken of iets dergelijks in of om. Ik ben een steenbok, maar ik ben wel jaloers op het gemak waarmee deze bokken klommen. 

De komende dagen ga ik mij verdiepen in de Spaanse en nogal excentrieke kunstenaar Salvador Dali. Er zijn aan de Costa Brava dicht bij elkaar drie plaatsen waar hij gewoond heeft, musea over hem zijn en een theater. De volgende keer meer daarover. 

Groeten Annemiek