4. Nitmiluk NP (Katherine Gorge) en Lake Argyle (13 t/m 17 september 2023)

Hoi allemaal,

veel water dit keer in het gortdroge Australië. Dat zou je niet verwachten, maar ze hebben hier, net over de grens in Western Australia, een heel groot kunstmatig meer: Lake Argyle. Het meet maar liefst 70 km x 45 km en is op diverse plaatsen tientallen meters diep. Genoeg om een heel groot deel van Australië van drinkwater te voorzien, maar dat gebeurt niet. Het is een irrigatie project dat dateert van rond 1970. Daarvoor had de familie Durack (van origine Iers) een groot veeteeltbedrijf. Ze haalden hun koeien op uit Queensland en dat was een hele onderneming. Uiteindelijk bedacht de familie dat het door de aanwezigheid van een aantal rivieren, waaronder de Ord River, dat het met de bouw van een (relatief) bescheiden dam het water in droge tijden vastgehouden zou kunnen worden en dat klopte. Met het regenseizoen (november - april) loopt het helemaal vol en zorgt in de droge maanden dat onder andere meloenen, mango's, bananen en komkommers verbouwd kunnen worden. Het is zo'n succesvol project dat er eerder te veel dan te weinig water in het meer is. Het duurt 7 jaar vóór het meer droog zou zijn als de dam nu doorgebroken zou worden. Het gekke is dat het niet gebruikt wordt als drinkwatervoorziening. Dat begrijpen de mensen hier ook niet. Zo'n pijpleiding kost wat, maar die schijnt er gedeeltelijk al te liggen, dus wat het dan nog tegenhoudt, is onduidelijk.

Dit alles hoorde ik tijdens een boottocht vanmiddag met lunch én zwemmen met bubbels. Onderweg nog op zoek geweest naar een paar van de 30.000 zoetwaterkrokodillen die in het meer leven, maar helaas: geen een gezien. Wel de Rock Wallabies. Die worden uit hun schaduwrijke plekken gelokt met wat lekkers. Vissen gespot door ze te verleiden met brood. Zoutwaterkrokodillen tref je niet aan. Die worden geweerd. Overigens kunnen zij ook in zoet water voorkomen, maar dat schijnt slechter te zijn voor hun huid. De woning (homestead) van de Durack familie kwam dus onder water te staan, evenals vele andere. De homestead van de Duracks is op tijd steen voor steen afgebroken en 16 km verderop weer op precies dezelfde wijze opgebouwd. Dat is nu een museum geworden. Daar ben ik na de boottocht naar toe gelopen (ongeveer 1,5 km vanaf de camping). Het is hier rond de 35 graden, maar nu (na zonsondergang: al om 17.20 uur!) is het goed te doen. Zwoele avonden. In het museum/huis staat onder andere een Singer naaimachine! Het meer liep destijds zo snel vol dat vele andere homesteads niet gered konden worden en die staan nog steeds op de bodem van het meer. Daar kun je naar duiken. Het schijnt dat ze goed geconserveerd zijn. Je kunt er aan tafel in de keuken gaan zitten en zelfs het bestek is er nog. 

Het meer wordt deels gebruikt voor recreatie, maar op een bescheiden schaal. Er is hier 1 camping incl. restaurant/bar (met nu life muziek!) en kleine winkel, maar verder is er niets. Toen het meer werd aangelegd was er veel activiteit en daardoor is Kununurra ontstaan. De streek tussen de Northern Territory en Western Australia heet de Kimberley. Morgen ga ik naar Kununurra om de spiegel te laten repareren en om eten, water en benzine in te slaan voor de Bungle Bungles National Park, 300 km ten zuiden van de stad. Dan rijd ik deels langs het meer en kom ik ook langs de Argyle Diamond Mine, die sinds 1979 in werking is, maar de komende 5 jaar wordt gesloten en geheel ontmanteld. De mijn was goed voor maar liefst 1/3 van de wereldproductie. Die diamanten werden vooral gebruikt voor industriële doeleinden (bijv. drilboren), maar het schijnt dat je in Kununurra mooie diamanten sieraden in allerlei kleuren uit de mijn kunt kopen. 

Je mag in Western Australia geen groente en fruit vanuit Northern Australia meenemen en daar kwam ik één dag van te voren achter. Ik had toen al het nodige in Katherine ingeslagen, dus ik heb bijna een vergiftiging met vitamine C opgelopen: in anderhalve dag 8 mandarijnen, 4 appels, zak (diepvries) bosbessen, broccoli, paprika, champignons, 1 aardappel, 2 kropjes sla en een tomaat naar binnen gewerkt. 3 tomaten en 1 aardappel heb ik weggegeven aan een fietser die geheel Australië doorfietst. Halve zak bonen weggegooid. 

Deze streek wordt ook gekenmerkt door de baobab bomen. Onderweg tussen Katherine en Lake Argyle op een basic campground gestaan tussen de baobab bomen. En een vogel die mij maar niet met rust liet. Ik dacht dat hij eten wilde, maar hij was op zoek naar mooie dingen voor zijn nest. Dat heb ik een keer op Nationale Geographic gezien: een nest in de vorm van een tunnel, waar ze dan glinsterende/kleurrijke dingen in verwerken om indruk te maken op de vrouwtjes. Bij de homestead vanmiddag was er ook zo'n vogel en heb ik ook het nest gezien (zie de foto's). De vogel zelf is niet zo opvallend, maar zijn nesten dus wel. Ik heb geen vrouwtjes gezien. De vruchten van de baobab boom kun je eten: daar zit een gortdroog wit goedje in en dat is dus eetbaar. Een Australisch stel vertelde mij dat. Het is ongelooflijk, maar ik heb contact met alles en iedereen om mij heen. En als het niet zo is, dan zijn het Europeanen. Het laatste contact is overigens een Brabander die al sinds zijn 38e van huis weg is. Vooral Cambodja, begrijp ik, maar nu met (Engelse) vrouw in Australië op vakantie. 

Mijn derde en laatste National Park in het noorden van Australië was Katherine Gorge of - op zijn aboriginals - Nitmiluk NP met de watervallen en 13 kloven (= gorges). Edith Falls in het noordwesten van het park. Heel fijn dat de 'plunge pool' zo dichtbij de camping was. Ik hoefde maar 125 meter te lopen en kon mij in het frisse water laten vallen. Een goedmakertje voor het niet bereiken van de Twin Falls en Jim Jim Falls. Vanuit de plunge pool was ook het laatste deel van de waterval zichtbaar, maar er is natuurlijk een upper waterval. Die heb ik de volgende morgen (heel vroeg) gezien. Je moet hier vroeg uit de veren om nog een beetje koelte te hebben. En het voordeel was dat ik in de schaduw de berg opliep en in de zon er weer af. Helaas: de upper waterval was slecht te fotograferen, want ik had tegenlicht. Je kunt niet alles hebben :-). Daarna naar een andere prachtige campground gereden waar ik een kanotocht van een halve dag had geboekt. Self-guided, dus op je eigen houtje. Prima: kan jezelf het tempo bepalen en de kano was zeer stabiel. Alleen op het laatst niet: ik haalde net de vlonder niet toen ik bij terugkomst eruit wilde stappen. Kopje onder. Nu had ik niets aan of om dat niet nat mocht worden, dus geen probleem. De kloof was erg mooi; ook nog even gezwommen, maar niet op de plekken waar de zoetwaterkrokodillen deze tijd van het jaar hun eieren leggen (zie bord op zandstrandje). Ik heb niet de volgende kloof kunnen bereiken. Het was de bedoeling dat we de kano over de rotsten naar de volgende kloof zouden dragen. Dat heb ik niet gedaan, maar die ene kloof was prima. 

Ik heb mij inmiddels aangepast aan de warmte hier: om 5 uur gaat de zon op en om half 6 gaat die onder, dus veel vroeger opstaan en veel vroeger naar bed. 's Morgens kun je nog wat doen; de rest van de dag is het erg warm. Ik had vanmorgen al om 7 uur de was in de machine en 2 uur later was het droog aan de lijn. De camper maar eens schoon gemaakt, want die kreeg ik vies mee en ik had nog geen tijd gehad om dat te doen. En net op tijd klaar voor de boottocht.

Nog een observatie: naast de Rock Wallabies van vandaag, heb ik tot nu toe maar 3 levende (kleine) kangaroes of wallabies gezien. En veel dode exemplaren op en naast de weg. Waarschijnlijk zal ik nog genoeg kangaroes/wallabies tegenkomen, maar ik vind het wel opmerkelijk.

De komende dagen worden wat avontuurlijker: naar Bungle Bungles NP heen en terug (2 x 300 km) en 2 dagen in het park. Ik eindig dan ook weer in Kununurra en daarna hét ultieme avontuur: Gibb River Road (als de spiegels het houden).  Maar voor ik daar aan begin zal ik nog wel tijd hebben voor een blog.

Groeten Annemiek