13. Kalbarri (kust), Geraldton, Greenough, Jurien Bay, Nambung NP (8 - 14 november)

Hallo allemaal,

dit blog draag ik op aan mijn inmiddels overleden ouders. Vandaag is de verjaardag van mijn moeder en afgelopen 5 november zou mijn vader 100 zijn geworden.  Als hij niet op Australië had gevaren dan was ik hier waarschijnlijk niet geweest. Toen ik heel jong was (8?) kreeg ik van hem een koala (geen echte uiteraard, maar wel van kangaroehuid) en die heb ik nog steeds. Beetje kaler geworden, maar ik kan er geen afstand van doen. In het deel van Australië waar ik heb gereisd zijn geen koala's te vinden. Ik hoop ze nog te zien in het laatste nationale park(je) op weg naar Perth: Yanchep NP. Donderdag de camper inleveren in Perth en dan een paar dagen met neef Jochem en zijn vrouw Jamina optrekken. De camperreis van Darwin naar Perth zit er dus bijna op. De 11.000 km haal ik wel.

Het deel van de kust waar ik de afgelopen week langs ben gereden wordt ook wel Batavia Coast genoemd. Er zijn heel veel borden met informatie over onze zeehelden. En dat heeft te maken met de VOC schepen die hier in de 17e eeuw op de koraalriffen zijn gelopen onderweg naar Indië (nu Indonesië) en de Molukken om te handelen in met name specerijen. Ze stuitten bij toeval op de westkust van Australië (toen nog Zuidland of Land van Eendracht genoemd). Het zag er zo ruig en onbewoond uit dat ze niet de moeite namen om het verder te ontdekken. Het meeste bekende scheepswrak, het vlaggeschip van de VOC, de Batavia, liep bij de Houtman-Albrolhos eilandengroep, in 1629 op de riffen. Degenen die het overleefden en die zichzelf in leven hielden op een paar van die eilandjes, werden later alsnog voor een deel vermoord door muiters die aan boord waren. Een heel heftig verhaal dat ik las in het boek Batavia van Fitzsimons. Uiteindelijk werden de overlevenden van de scheepsramp en moordpartijen gered doordat de kapitein en een VOC vertegenwoordiger met 40 andere overlevenden in een klein scheepje alsnog Batavia (nu Jakarta) konden bereiken om hulp te halen. Dat duurde wel 4 maanden. Er vinden nu nog archeologische werkzaamheden op de eilanden plaats om alle skeletten en andere restanten uit die periode 'veilig' te stellen. Waanzinnig. Goed verhaal van de dame in het museum van Geraldton waar het een en ander over de Batavia en de andere scheepswrakken te vinden is. Een replica van het  'longship' waarmee een deel van de schipbreukelingen alsnog Batavia haalden, ligt in de haven bij het museum. Ongelooflijk dat ze daarmee met ruim 40 mensen in hebben gezeten en ook nog met genoeg water en voedsel om niet dood te gaan en zonder enige beschutting tegen de zon.  

In het vorige blog heb ik verslag gedaan van het 'binnenland'-deel van het Kalbarri NP. Voorbij het plaatsje Kalbarri (waar pelikanen iedere morgen een paar visjes krijgen: zie filmpje) loopt het NP door met de coastal cliffs. Dan krijg je een idee waar de zeelieden tegenaan keken in hun toen nog niet zulke grote zeilboten (zonder motor). Bovendien staat er altijd een hele harde wind hier. In de morgen valt het mee, maar in de middag en vaak ook in de avond/nacht staat hier een pittige wind en boven op zo'n klif werd ik bijna omver geblazen. Die wind zorgt er ook voor dat de bomen bijna op de grond liggen: 'leaning trees' worden ze genoemd. Het is een bepaald type eucalyptus boom (red river gum). 

Onderweg naar Geraldton nog een bezoek gebracht aan Pink Lake (officieel: Hutt Lagoon). Het is echt roze. Dat heeft te maken met bepaalde algen (dunaliella salina) die een stofje produceren waardoor het water van roze tot rood tot lila kleurt, afhankelijk van de tijd van de dag, seizoen en mate van bewolking. Op het moment dat ik er was, was het dus echt roze. Heel apart. Ik heb er in gestaan, maar zwemmen kan niet. Zou ik ook niet gauw doen. Je hebt toch het idee dat je in een chemisch goedje staat, maar mijn voeten zitten er nog aan. 

Geraldton is een leuke plaats vind ik. Overzichtelijk met mooie stranden en genoeg te zien en te doen. Daar staat onder andere het standbeeld van Wybbe Hayes, de leider van de soldaten op de Batavia, die uiteindelijk de muiters versloeg en daarmee nog meer ellende voorkwam. Dat is een standbeeld waard. Er staan verder nog wat andere historische gebouwen, maar dat 'historische' hier is nog niet zo oud. In het museum, maar ook al eerder in het museum van Denham, veel aandacht voor de HMAS Sydney II. Dat was een Australisch oorlogsschip dat in 1941 voor de westkust is vernietigd door een Duits schip dat niet herkenbaar als oorlogsschip in de Australische wateren voer. De Duitser gaf zich uit voor een Nederlands handelsschip! Overigens heeft de Sydney nog wel zoveel schade kunnen aanrichten vóór het zonk dat het Duitse schip het ook niet gered heeft. Maar alle ruim 600 opvarenden van de Sydney hebben het niet overleefd. Het merendeel van de Duitse opvarenden wel. In Geraldton ligt de herdenkingsplaats aan deze oorlogsslachtoffers op een heuvel met mooi uitzicht over de stad en de zee. Er zijn niet veel mooie gebouwen in Australië, althans niet in dit deel van het continent, maar in Geraldton staat een mooie kathedraal. Ik heb niet veel van de binnenkant kunnen zien, omdat er net een begrafenis aan de gang was. Wel vanaf de deur een foto kunnen maken. 

Ook de historische settlement van Greenough tussen Geraldton en Jurien Bay is nog geen 2 eeuwen oud (vanaf 1850). Ik heb daar onder andere een pioneers woning met tuin bekeken en nog een aantal gebouwen, waaronder 2 kerken (Anglicaans en Katholiek), die nog steeds gebruikt worden. Er vindt nog iedere zondag een mis in de katholieke kerk plaats.

Naarmate ik dichter bij Perth kom, hoe drukker het wordt, vooral in het weekend. Ik heb met vele, vooral Australiërs uit Perth, 2 nachten middenin de duinen gestaan en dat heette heel toepasselijk 'Sandy Cape'. Met die wind erbij, zit mijn camper zo ongeveer vol zand, met name de buitenkeuken. Dat moet ik dus nog zien kwijt te raken. In de morgen was het heerlijk: zeewater niet al te koud. Wel kouder dan ik tot nu toe gewend ben, maar goed te doen. Ook nog 's middags geprobeerd een strandwandeling te maken, maar ik werd zo ongeveer gezandstraald. Na 2 nachten kon ik gelukkig terecht op de (enige) camping in Jurien Bay, want ik moest mij maandagmorgen om 6.45 uur al melden voor een 2 uur durend uitje: zwemmen met de zeeleeuwen die op 2 eilanden in de baai leven. Ik heb ooit eerder met zeeleeuwen gezwommen en dat was geweldig, omdat ze het leuk vinden om met je te zwemmen. Deze waren iets minder enthousiast. Het was ook erg ondiep, dus weinig speelruimte. Maar ze kwamen wel dichtbij en zwommen om ons heen. Ik heb wat foto's vanaf de boot genomen en in het water met de onderwatercamera en die laatste foto's heb ik dus nog niet. 

Daarna door naar Nambung NP met de Pinnacles - desert: dat zijn 'naalden' van limestone. Er is een wandel- en een rijroute om de pinnacles te bekijken.  Ik heb het allebei gedaan. Het zijn geen termietenheuvels die ik onderweg veel gezien heb. Hoe ze precies gevormd worden is nog steeds een (geologisch) raadsel. Ze zijn overigens pas in 1960 ontdekt. Vermoedelijk zaten ze daarvoor onder het zand en zijn ze door bepaalde windrichtingen boven het zand uitgekomen. Er zijn 2 theorieën: het zijn de wortels van bomen geweest (petrified forest) of plantenresten, die in combinatie met andere bodembestanddelen uiteindelijk samenklonteren tot deze vormen. Er wordt verder onderzoek naar gedaan.  Ook de kleur van de woestijn waarin ze staan is apart: veel geler dan de oogverblindende witte duinen aan de kust. Die witte duinen komen ook verder aan de kust voor.  Tussen alle groene struikjes en andere duingewassen opeens hele stukken superwit zand. Na nog een keer (levende) stromalieten (de eerste levensvormen op aarde) bewonderd te hebben aan de rand van Lake Thetis (de eerste keer was in Hamelin Pool), ben ik hier in Lancelin beland. Plaatsje van niets, maar de een na laatste pleisterplaats om te wassen, wat schoon te maken (zandvrij maken van de keuken) en dit blog te schrijven. 

Morgen dus nog Yanchep en dan op een camping in een van de suburbs van Perth de laatste klusjes. Ik probeer het matras en nog wat andere door mij aangeschafte zaken bij het Leger des Heils af te leveren. Jullie sterkte met alle regen en kou. Kijk maar gauw de foto's dan krijg je het vanzelf weer warm, want de wind zie je niet. 

Groeten Annemiek