12. Francois Peron NP, Monkey Mia (herkansing), Shark Bay en Kalbarri NP - 1 (4 - 8 november 2023)

Hoi allemaal,

rustige dag vandaag na een aantal drukke dagen dus vast een update in de volgorde van de foto's. Ik ben overigens nu wel jaloers op jullie: het Noorderlicht in Nederland! Ik heb een paar prachtige foto's toegestuurd gekregen van een echte fotograaf. Heel mooi. Dank! 

Zaterdag 4 november: excursie in Francois Peron NP dat op hetzelfde schiereiland ligt als Denham en Monkey Mia (de weg tussen die twee locaties vormt de zuidgrens van het NP. Ook daar is men hard bezig om de oorspronkelijke flora en fauna weer te herstellen. Dat heet project Eden. Dat betekent ook hier: katten, vossen, geiten en andere Europese soorten die hier niet thuishoren eruit en de inheemse soorten (waaronder de zeer zeldame Bilby: klein buideldier met puntige oren) fasegewijs, herintroduceren. Dat begint zijn vruchten af te werpen, maar er is nog een lange weg te gaan. Prachtige blauwe baaien, rode kliffen en witte stranden (Cape Gregory, Cape Peron en Skipjack Point). Je kunt vanaf diverse uitzichtspunten het zeeleven zien, maar je moet wel goede ogen hebben om ze te onderscheiden van de rotsen. Zo zijn de vlekken op de foto's grote roggen die door het water zweven. De donkere delen van de zee zijn zeegrasvelden en de lichte zijn zand. Vooral de Dugongs (zeekoeien) eten zeegras.  Het is super droog hier en het afgelopen jaar is er veel minder regen gevallen dan 'normaal'. Dus de dieren hebben het moeilijk en de bomen ook. De Kurrajong boom doet het goed, omdat 2/3 van de boom onder de grond groeit en daar wel water te vinden is. Twee van de 3 gidsen zijn  broers en van aboriginal afkomst. Ze zijn opgegroeid in het gebied en weten veel te vertellen, ook over de historie. Zij hebben nog meegemaakt dat Aboriginal kinderen met een lichte huidskleur werden weggehaald bij hun ouders . Ze werden in opvoedingskampen gestopt om ze beter te laten assimileren met de Europese inwoners. Dat heeft tot 1970 geduurd. De broers komen uit een groot gezin en hun (groot-)ouders zorgden ervoor dat ze in de bush bleven als er weer razzia's kwamen. De mensen op de excursie kregen ook aboriginal namen: die van mij was Gutharraguda en dat betekent Twee waters. Dat slaat op de twee baaien tussen de twee schiereilanden en het vaste land (Shark Bay en Hamelin Pool Marine Reserve). Aan het eind van de wel hele lang dag nog in de warmwatertub bij de Peron Homestead gezeten. Ooit een grote schapenboerderij vanaf de tijd van de Europese kolonisatie. Toen eind jaren 80/begin jaren 90 de wolprijs in elkaar zakte en de Australische overheid de regio uitriep tot nationaal park is men gestopt met de schapen. Ik had al een keer in zo'n tub gezeten bij Wooramel, maar nu sta ik ook op de foto. Erg warm, maar wel lekker, want het wordt hier wat killer 's avonds. De 30 graden halen we alleen nog overdag en 's avonds/'s nachts koelt het behoorlijk af. Daar moet ik wel aan wennen.

Ik had het waarschijnlijk wel gered om zelf te rijden in het nationaal park. Gave 4 WD route met vooral veel zand. Banden behoorlijk laten leeglopen en dat kan zelfs met een takje (op ventiel drukken). In het begin van het park hingen er oppompslangen, dus je hoeft zelf niets mee te nemen. De adviezen om de banden leeg te laten lopen hangen er in 5 talen, maar tot grote ergernis van de gidsen zijn er nog steeds bezoekers die dat niet doen en regelmatig in de problemen komen. 

Zondagmorgen om half 6 op om de dolfijnen van Monkey Mia een herkansing te geven. En ze kwamen! De reden van het niet verschijnen op woensdag was dat er die dag een kleintje is geboren. De dag daarop waren moeder en kind ook al van de partij op het strand. Helaas op zondag niet, maar wel een ouder broertje of zusje. Inmiddels één jaar oud. Kennelijk aangevallen door een haai, want tot grote ontzetting van de begeleiders was het beestje gewond: zie de witte inkeping achter zijn hoofd en kennelijk ook bij de staart, maar die zie je niet zo goed. Volgens de begeleiders komt het wel goed met hem/haar, maar de schrik zal er in zitten. Hij/zij bleef ook dicht bij zijn moeder zwemmen. Ze krijgen overigens maar heel weinig vis, slechts 10% van wat ze nodig hebben. Uiteraard om te voorkomen dat ze zelf geen vis meer vangen en afhankelijk worden.  Daar doen ze het dus niet voor en ze kregen het ook pas aan het eind, nadat ze al heel wat rondjes voor het publiek hadden gezwommen. Het was weer erg druk, maar toch wat goede foto's en filmpjes kunnen maken. Als bonus ook nog een goede foto van een schildpad die naar boven kwam om adem te halen. Dat hoeven ze niet zo vaak te doen, dus lucky shot.

Onderweg naar Kalbarri via Shark Bay nog 2 bezienswaardigheden bekeken waarvoor ik op de heenweg geen tijd had: Eagle Bluff Lookout (loopbrug uitkijkend over Shark Bay) en Shelly Beach aan de kant van het vasteland. Dat is een verblindend wit enorm groot strand bestaande uit een laag metersdikke schelpen. Dat zijn afgestorven kokkels, begreep ik. Daar hebben wij te weinig van, maar hier in overvloed en dat komt onder andere doordat het zeewater hier erg zout is (2 keer zo zout als elders). Aan het eind van het strand zie je een hek dat behoorlijk ver tot in zee doorloopt: ook met de bedoeling om katten, vossen en andere uitheemse soorten te weren. 

Onderweg naar Kalbarri (een plaats aan zee, maar ook de naam van het Nationale Park) kwam ik al door het nationale park, maar te laat om nog een trail mee te pakken. Dat heb ik gisteren gedaan. Een deel van de trails ligt ongeveer 35 km het binnenland in en een deel ligt aan de kust voorbij Kalbarri richting Port Gregory/Geraldton. Het park is gevormd door de Murchison River. De rivier mondt in de plaats Kalbarri uit in zee, ongeveer tegenover de camping.  Gisteren heb ik een lange trail van 6 km gelopen naar Four Ways. Tot mijn verbazing weinig klauterwerk, terwijl je toch 'afdaalt' naar de rivier. Nu met water aan twee kanten; als het natte seizoen nat is zal het wel van 4 kanten komen. In ieder geval erg mooi en goed te doen met een zwart zwanenstel als extra bonus. De verschillende kleuren van de stenen valt ook op. Meer kleuren dan ik tijdens eerdere wandelingen heb gezien. Daaraan voorafgaand nog de kortere wandeling naar het uitzichtspunt over de rivier en dat wederom, maar dan 11 km verderop, op de skywalk. Die is pas in 2020 gereed gekomen en biedt een extra inkijkje over het in potentie enorme stroomgebied van deze rivier. Tot slot nog Nature's Window: dat spreekt voor zichzelf. Niet helemaal tot slot: ook nog de Meanarra Hill  opgereden met uitzicht op Kalbarri en de rivier die hier in zee stroomt. Niet helemaal helder en tegen de zon in, dus niet lekker te zien. Misschien dat ik het morgenvroeg nog even probeer als de zon aan de andere kant staat. 

Tegenover de camping de zee/rivier, dus ik ga straks rondlopen en zwemmen. Hopelijk zien jullie nog iets van het Noorderlicht. Veel plezier. Vanmorgen landde nog een jong zwart/wit vogeltje op mijn ontbijttafel. Kennelijk kreeg hij vlieglessen van zijn ouders. Uiteindelijk is het hem toch via het dak van mijn camper gelukt om weer in de boom te komen met zijn moeder en zijn de vlieglessen hervat.  

Groeten Annemiek