5. Voss tot bijna Trondheim (16 t/m 18 juni 2022)

Hallo allemaal,

terwijl jullie zijn beland in een hittegolf rijden Miep en ik door een winters landschap met temperaturen die variëren tussen de 6 en 15 graden. Regen en zon wisselen elkaar af en vaak zijn ze er ook samen. Kermis in de hel. Ik heb nog nooit zoveel watervallen bij elkaar gezien. Na het zien van de foto's en filmpjes geldt hetzelfde voor jullie. Enorm! Het rijden gaat iets vlotter dan ik gedacht had, waardoor ik vandaag zelfs én de Trollstigen én de Atlanterhavsveien heb kunnen doen. Ik dacht dat ik die laatste voor een volgende keer zou moeten bewaren (zie de beginblog en foto uit de Autokampioen).  De Trollstigen is pittig, maar ik had daarvoor ook al wat pittige haarspeldbochtroutes gehad. Gisteren aan het eind van de dag ging er (weer) een lampje op het dashboard van Miep branden. Oranje dat wel en dat betekent meestal dat er niet direct gevaar dreigt, maar toch. En wat bleek: remblokken vervangen. Tekst op het dashboard was iets milder: laat remblokjes controleren. En toen moest ik dus de Trollstigen nog afdalen met 10% helling.

Ik leef nog, dus gehaald. Slecht geslapen, want ik zag mij zelf en Miep al in een afgrond liggen. Ik had al wat Citroën dealers in de buurt opgezocht, maar die namen niet op op zaterdagmorgen en de ingesproken berichten zijn in het Noors, dus dat schoot niet op. Ik hoopte dat de remmen het nog wel zouden halen tot Trondheim. Daar ben ik namelijk maandag. Inmiddels sta ik op een paar uur rijden van Trondheim op de eerste 'vrije plek'. Ik maak gebruik van het allemansrecht (= het recht om op land te staan dat van niemand is) en het valt niet mee om dat te vinden. Ik ben een pad ingedoken waar geen bordje, brievenkast of iets dergelijks stond. Zegt nog niet alles en in de verte zie ik een huis, maar ik blokkeer niets. 

Het lampje hield op met branden na Trollstigen. Daarna nog wel even gebrand, maar de laatste 150 km niet meer. Vreemd verhaal. Ik ga maandagmorgen misschien toch even langs bij de Citroëndealer in Trondheim. Ik vertrouw die lampjes niet. Vroeg of laat gaan ze toch weer branden. 

De grootste gletsjer op het Europese vasteland is de Jostedalsbreen, die inmiddels een eigen nationaal park heeft en ook beschermd wordt door Unesco. Ik heb twee gletsjertongen van deze 'moedergletsjer' bekeken nadat ik het gletsjermuseum in Fjaerland had bezocht. Daar wordt ook een prachtige film van de gletsjer getoond in een groot cinemascopeformaat (halve cirkel). Af en toe wordt je er een beetje duizelig van. Alsof je in een helikopter erboven vliegt en zo is die ook gemaakt.  Eigenlijk kwam ik bij toeval bij het museum terecht, omdat ik een half uur moest wachten op tunnelwerkzaamheden. Ik heb toen een van de reisboeken erbij genomen en zag toen dat het dicht in de buurt was en dat de twee gletsjertongen dichtbij het museum (vanaf de grond) te bezichtigen zijn. Van de eerste (Supphellebreen) heb ik ook een filmpje gemaakt. Van de tweede ook (Bøyabreen), maar dat heb ik per ongeluk gewist. Ik heb er wel foto's van gemaakt uiteraard.

In Noorwegen gaat het reizen wat langzamer en dat heeft 4 oorzaken: ferries, tunnelwerkzaamheden (langste wachttijd tot nu toe half uur), dieren op de weg (geiten en koeien tot nu toe; nog geen rendieren of elanden gezien), en al het moois onderweg. Als je denkt dat je het mooiste hebt gehad, dan  heb je het mis, want nog geen 5 minuten later zie je nog een mooier plaatje. Het jammere is alleen dat het op een foto niet zo overkomt. Daarom ook een paar filmpjes van de (eerste) gletsjertong dus en 2 watervallen (van de velen).

De Geirangerfjord is volgens de boekjes de mooiste fjord. Jullie mogen dat zelf beoordelen als ik de foto's heb ondertiteld. Uitzichtspunten op de fjord vóór en na het plaatsje Geiranger dat direct aan de fjord ligt. Ik had nog naar een nog hoger uitzichtspunt kunnen rijden, op 1500 meter hoogte (Dalsnibba), maar dat betekende dat ik Miep nog 5 km omhoog en omlaag moest pushen en dat wilde ik haar niet aandoen (dan waren de remblokken zeker doorgesleten), maar ook omdat het regende en heel koud was. Of die inspanning het beloofde fenomenale uitzicht op zou leveren was maar de vraag, dus volgende keer bij beter weer. 

Vanmorgen scheen de zon en dat scheelt toch enorm. Het uitzicht op Trollstigen was heel mooi vanaf het toeristencentrum dat van de winter is getroffen door een lawine, dus slechts deels in gebruik. Er zijn mooie loopbruggen en trappen gemaakt om de weg en de omgeving met watervallen van alle kanten te kunnen bekijken. Vanmiddag bij het rijden van de Atlanterhavsveien werd het weer wat wisselvalliger, maar desalniettemin de moeite waard. De weg loopt langs de westkust aan de Noorse zee met onder meer het plaatsje Bud. Vissersplaatsje met een oorlogsverleden. Nog een volledig afweergeschut op de kust te zien en loopgraven. En nu vooral veel meeuwen met jongen, die hun nesten heel dicht op elkaar op hele smalle richels bouwen. De aangebrachte 'kunstrichels' langs de kust blijven leeg. Kennelijk toch geen geschikte huisvesting voor de meeuwen. 

En dan heb ik de staafkerk van Hopperstad in de buurt van Vik nog vergeten. Een verrassing, want er zijn er nog maar 28 over in heel Noorwegen van de ooit 1000 staafkerken die Noorwegen kende. Ik ging ervan uit dat ik ze niet tegen zou komen, omdat de bekendsten niet op mijn route liggen. De staafkerken zijn gebouwd tussen 1130 en 1350. Die van Hopperstad dateert van 1140. Ze zijn gebouwd door rondreizende  handwerkers met veel kennis en ervaring, is te lezen in de oranje Nederlandstalige  brochure. De Vikingtijd was voorbij, maar de Noren bleven een reizend volk. De kerk in Hopperstad heeft het gered, omdat de houten constructie op een stenen fundering staat. De stammen werden staande op de wortels gedroogd zodat het teer naar de oppervlakte van het hout kwam. Vervolgens werd het hout verwerkt tot de onderdelen van de kerk. Dat konden er wel 2000 zijn. De paalconstructie - het staafwerk - werd liggend op de grond in elkaar gezet tot het een stevig frame vormde en vervolgens omhoog geduwd, waarschijnlijk met behulp van lange stokken. Het was gedaan met de bouw van deze kerken door de Zwarte Dood. Dat zal de pest zijn, waaraan handwerkslieden overleden, maar dat is mijn invulling. Andere Europese landen kenden ook staafkerken, maar alleen die in Noorwegen zijn bewaard gebleven. Toch maar even dit stukje cultuur in de blog. Noorwegen heeft niet zo heel veel cultuur.

Tot slot van dit blog: de bermen zijn hier ook prachtig. Met veel veldbloemen die wij ook kennen, maar ook veel wilde lupinen in alle kleuren paars/roze/wit. 

Veel kijkplezier!

Groeten Annemiek

P.S. Het is hier nog maar 3 uur donker. Het gaat de goede kant op :-) Slapen gaat prima, want de camper is goed te verduisteren.