15. Luleå, Jokkmokk, Storforsen en de reis naar Vilhelmina (9 – 12 augustus)

Het is vandaag al gelukt: rendieren gespot in het wild. Langs en op de weg. Drie keer zelfs. De eerste keer was ik zo van slag dat ik vergat foto’s te maken. Is ook niet geheel zonder risico, want het is een doorgaande weg zonder mogelijkheid om aan de kant te gaan staan, maar de personenauto achter mij nam de tijd om wel foto’s te maken, dus had ik ook kunnen doen. Het ging om 2 volwassen dieren en een jong. De volwassen dieren hadden een halsband om. Waarschijnlijk met een zender voor onderzoek. De tweede en derde keer ging het steeds om 2 volwassen dieren. Alle 4 met gewei, maar dat zegt niets over het geslacht. Ook vrouwelijke rendieren hebben een gewei. Dat kan ik dus ook van mijn lijstje strepen. Dan blijven nog het eland en de beer over (en de lynx, maar de kans om die te zien is wel heel klein) en die zie ik misschien wel tijdens de ‘Wildernes route’ die ik de komende dagen ga rijden. Die is 230 km lang en tikt even de grens met Noorwegen aan. De weg ligt tussen Vilhelmina (waar ik nu op de camping sta om geheel voorzien van alles de route te rijden) en Strömsund verder zuidelijk van hier. De weg maakt een lus naar het westen. Het zou daar zo rustig zijn dat ik zelf een meertje kan uitzoeken.  Daarom heb ik vandaag 350 km gereden vanaf Storforsen naar hier. Vandaag was het mooi weer na een paar dagen met veel regen. Hopelijk blijft het de komende dagen ook nog zo.  Ik wil wat hikes lopen en in ‘mijn’ meertje(s) zwemmen. Heb ik trouwens vanavond ook gedaan toen ik rond half 7 hier op de camping in Vilhelmina aankwam. Heerlijk die lange dagen. Veel wegwerkzaamheden onderweg. Dat ik daarvan niet nog een keer een steen tegen een raam heb gekregen, verbaast mij. Het was echt grof grind wat er hier en daar op de weg lag en tenminste 30 km alles bij elkaar. Onderstaand het verhaal wat ik gisterenavond al schreef op het mooiste camperplekje tot nu toe. Ik kon het vanmorgen (met zon) maar moeilijk verlaten.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mooiste camperplekje tot nu toe en ook nog gratis: naast de snel stromende Pite rivier. Die rivier is maar liefst 400 km lang en ontspringt helemaal in het westen van Zweden uit een gletsjer. Een stukje verderop is de versnelling van het water het grootst. Het is geen waterval, maar een stroomversnelling. Indrukwekkend en laat er nu ook nog een camperplaats in de buurt zijn. Geen enkele aanduiding dat die er is, maar via de app van Campercontact opgespoord. 3 km op een onverharde weg door het bos, heel dichtbij de parkeerplaats waar de stroomversnelling annex openluchtmuseum (zijn ze hier dol op) te bewonderen zijn. Niet zo oud dit keer: de huizen zijn zoals de mensen hier rond 1930 leefden. Ik denk dat wij toen al wat verder waren. Kennelijk mogen er maar max 3 campers staan, maar ook dat staat nergens. Er staan er 5. Naast mij ook Nederlanders, maar ik heb ze nog niet gesproken. Toevallig had ik hun camper vandaag gefotografeerd, omdat die ook leuk is opgepimpt.

De dag begon minder geslaagd. Door de aanhoudende regen geen trail gelopen in Muddus National Park, dat ongeveer 35 km ten noorden van Jokkmokk ligt. Wel naar de ingang van het park gereden over een 11 km onverharde weg met heel veel modder. In regenkleding en met bergschoenen aan begonnen aan de wandeling, maar de paden leken wel riviertjes. Het was zo nat. Het idee was om 7 km naar de Muddus waterval te lopen. Met droog weer was al de vraag of ik het zou halen, maar dit was helemaal onbegonnen werk. Dus ik ben toch maar teruggegaan. Een Nederlands stel met 3 kinderen zijn doorgelopen, zeer tegen de zin van de kids in. Nu werd het al droger toen ik nog naar de uitgang aan het glibberen was met Miep, dus wie weet hebben ze het nog gered ook. Storforsen ligt ongeveer 135 km ten zuidoosten van Jokkmokk, niet zo ver van Lulea waar ik maandag nog was. Het ligt dus niet op de route en ik ben er eigenlijk te laat achter gekomen dat daar een stroomversnelling is (door deze blog: https://www.ishetnogver.nl/europa/zweden/storforsen-in-zweeds-lapland/ met ook een filmpje van de stroomversnelling). Ik wilde het toch graag zien, dus ik ben na het debacle van Muddus er maar heen gereden. Zeer de moeite waard. Morgen ga ik een deel van de weg terug en dan wil ik nog de Wilderness Way met de grootste dichtheid aan beren volgen. Het zal mij benieuwen of ik dan de echte wildernis ervaring ga meemaken. Later meer.

Maandagmiddag heb ik met de camper Luleå bezocht. Het voordeel van Miep is dat ze in een gewoon parkeervak past. Het was druk op de parkeerplaats, maar Miep paste er nog tussen. Wel een aardige plaats met vooral veel kleurige plantenbakken en plantsoenen en een gouverneur, die in een mooi oud, gerestaureerd huis woont. Luleå ligt op een schiereiland. Je kunt er helemaal omheen lopen. Er is (ook) een zandstrand, bijna tegenover het strand op de camping aan de overkant. Na alle nattigheid heb ik mijzelf getrakteerd op een echt diner in een luxe tent. Waar de drank overigens heel erg duur was. Gelukkig moest ik nog rijden 😊

Dinsdag afgereisd naar Jokkmokk (dat is Samis voor ‘bocht in de rivier’, in dit geval de Lulerivier) en de poolcirkel overgestoken. Die verplaatst zich trouwens, maar het bord laten ze wel op dezelfde plaats staan. Sticker van de poolcirkel gescoord en die past mooi op de zon van Miep. Wel toepasselijk: met midzomer (= medio juni) gaat de zon niet onder en met midwinter komt die niet op. Nu geeft sneeuw ook licht in het donker, dus helemaal donker wordt het hier niet, maar ik moet er niet aan denken om hier een winter mee te maken. Ze hebben hier trouwens op veel parkeerplaatsen stroomkastjes staan. Ik vroeg mij af waarom, want zoveel elektrische auto’s rijden hier niet. Een vriendelijke voorbijganger vertelde dat het nodig is als het heel hard vriest. Het kan namelijk tot 35 graden vriezen hier. De auto’s moeten dan eerst opgewarmd worden vóór ze starten en daar gebruiken ze stroom voor.

In Jokkmokk heb ik het museum van de Sámi bezocht. Dat zijn de oorspronkelijke bewoners van Lapland, dat zich uitstrekt over Noorwegen, Zweden, Finland en Rusland. Zij leefden voorheen een nomadenbestaan met hun rendieren, maar dat is inmiddels niet meer zo. Zij hebben hun traditionele manier van leven moeten opgeven met de komst van de mensen uit het zuiden. De verhouding tussen de Sámi en de Zweedse regering is nog steeds gespannen. De Sámi hebben ook veel last gehad van de gevolgen van de kernramp in Chernobyl in 1986. Door de ‘nucleaire neerslag’ als gevolg van de ramp waren de weilanden en het voer voor de rendieren en andere door Sámi gehouden dieren lange tijd ongeschikt voor consumptie. Overigens begrijp ik nu ook wel waarom de Zweden, maar met name de Sámi zo gek zijn op berken: ze slapen op de takjes van de berken, althans dat deden ze in vroeger tijden. Er zijn hier echt veel berken. Niet alleen in Umeå, maar overal. Ook in de taiga (het buitengebied): alleen dennen en berken. Die twee gaan ook goed samen. Bij ons ook.

Groeten Annemiek