8. Te Anau, Invercargill, Stewart Island (9 - 15 januari 2024)

Hallo allemaal,

Nieuw-Zeeland bestaat uit 3 eilanden en op dat derde eiland ben ik vandaag geweest: Stewart Island. Dat ligt op 47 graden breedte ten zuiden van het Zuidereiland en niet zo gek ver weg van de Zuidpool af. Zou leuk geweest zijn om een paar verdwaalde pinguïns te zien, maar helaas: die zijn al weer weg. Ook geen andere dieren, behalve vogels, maar het is een mooi eiland. Het heeft ook regenwouden en er wonen slechts 400 mensen, die het vooral van het toerisme moeten hebben. Er zijn ook nog kiwi's, maar die laten zich ook hier niet overdag zien. De nachten zijn  hier maar kort, dus het komt voor dat ze zich al tegen zonsondergang (rond 22 uur) tevoorschijn komen omdat ze anders te weinig tijd hebben om te eten. Ik was er maar 4 uur, want de eerste ferry ging om 9.45 uur en de laatste vertrekt alweer om 15.30 uur en je moet een half uur van te voren aanwezig zijn. De oversteek duurt een uur.  Paar mooie tracks gelopen met uitzichten op baaien, die - als het  mooi weer is - uitnodigen tot waterpret, maar vandaag (en de afgelopen dagen) was het niet zulk mooi weer. Koud (vanmorgen 10 graden!) en het stormt al dagen. Gisterenavond regende het daarbij ook heel hard, dus herfstig hier in het verre zuiden van het Zuidereiland. De weersverwachtingen voor vandaag beloofden niet veel goeds, maar gelukkig viel het mee. De storm was vanmorgen gaan liggen; nog wel wat regen gehad tijdens de wandeling, maar niet zo heel veel meer en vanmiddag kwam zelfs het zonnetje er even bij met de wind, dus de terugweg was onstuimig. Dat zijn ze hier gewend, want volgens een reisleidster komen in de relatief ondiepe Straat van Foveaux (rond de 35 meter) 3 oceanen bij elkaar: de Zuidelijke Oceaan, de Zuidelijke Stille Oceaan en de Tasman Zee. Die laatste is geen oceaan, maar dat terzijde. Net weer een enorme bui verwerkt, maar ik was op tijd in de camper. 

Uitvalsbasis voor Stewart Island is Bluff. Klein plaatsje met veel historie en leuke huisjes en muurschilderingen. Het ligt onder Invercargill dat in het zuiden van het Zuidereiland de grootste plaats is. Gisteren waaide het ook al zo hard (maar met een zonnetje) dus ik heb wat door de stad gelopen. In 2008 ben ik er langs gereden, maar er niet in geweest. Best een  aardige plaats met ook weer mooie (rozen-)tuinen en parken en veel kerken. Die zien er hier heel anders uit dan in Europa. Die kleine houten kerkjes (waarvan een aantal een andere bestemming hebben gekregen) vind ik erg leuk. Je kunt je dan voorstellen hoe het geweest moet zijn toen de eerste kolonisten hier neerstreken. Ik ben bezig met het lezen van een serie over de eerste kolonistenvrouwen die Nieuw-Zeeland bevolkten. Hetzelfde geldt voor de originele huizen, waarvan sommigen wel een opknapbeurt nodig hebben. Het is allemaal van hout, dus veel werk om dat bij te houden. Ook botenhuizen hebben iets, vooral die bijna op instorten staan. Invercargill is ook bekend om zijn watertoren. Niet meer in gebruik behalve bij calamiteiten. Helaas hebben ze niets gemaakt van de kaden die langs de rivier Waihopai liggen. Alleen maar lelijke gebouwen waar ze van alles verkopen. Die rivier stroomt voorbij Invercargill in zee en daar kun je ook van alles beleven, maar gisteren waaide het te hard om te genieten van het veel geprezen Oreti Beach en Sandy Point. Ik ben er wel langs gereden, maar alleen motoren en 4 WD auto's leefden zich uit op het strand. 

Vanuit Te Anau heb ik mij wederom vermaakt in de Doubtful Sound. Die heet zo, omdat kaptein Cook (de engelse zeevaarder die NZ niet ontdekte (dat deed onze Abel Tasman), maar wel claimde) niet zeker wist of hij de sound ook weer uit kon komen vanwege de harde westenwind. Hij is er dus niet in gevaren, omdat hij zijn twijfels had. Er zijn heel veel fjorden, maar 2 zijn het meest bekend: Milford Sound en Doubtful Sound. In 2008 heb ik ze allebei gezien, maar Milford Sound wordt het meest bezocht en de weg er naar toe is erg scenic en je kunt er zelf naar toe rijden (zij het via een bochtige weg en een enkele rijbaan tunnel). Ik ging ervan uit dat het daar nu in de zomer wel heel druk zou zijn, dus ik heb deze keer voor de Doubtful Sound gekozen. Daar kun je alleen komen met de boot. Eerst een uur over Manapouri Lake (dat ligt 20 km ten westen van Te Anau) en dan met de bus over de Wilmot Pass met een heel mooi uitzicht op de sound en dan weer op de boot over de sound richting Tasman Zee. Op een rots voor de uitgang naar de zee liggen - als je geluk hebt - de bekende Nieuw-Zeelandse Fur Seals. En ze lagen er! Die hadden geen last van de inmiddels hele harde wind. Zelfs mijn bril vloog van mijn neus en het had niet veel gescheeld of ik had een groot probleem gehad. Ik heb wel mijn computerbril bij me, maar dat is geen ideale oplossing. 4 april krijg ik nieuwe lenzen en dan ben ik na 55 jaar van die bril af! Bijna niet voor te stellen. 

De tweede dag in Te Anau heb ik paardgereden. Belgische vrouw (franstalig) die met mij mee werd gestuurd. Ze heeft een sabbatical en was net een maand onderweg. Haar paard was een stuk vlotter dan de mijne. Ik hoefde in ieder geval niet zelf die heuvels op te lopen en het uitzicht was mooi. We reden over het land van de 'manege'-houder met veel schapen en konijnen. Na het paardrijden heb ik een frisse duik in het meer genomen. 

Vanuit Te Anau volg ik de Southern Scenic Route richting zuiden. Helaas: het diepste meer van Nieuw-Zeeland moest ik letterlijk links laten liggen. Lake Hauroko is maar liefst 462 meter diep. De toegangsweg is 32 km, waarvan 20 km onverhard. Als er iets gebeurt op de onverharde weg ben ik niet verzekerd en een lekke band heb je maar zo. Een verrassing was The Rakatu Wetlands. Dat verwacht je niet in fjordenland, maar de wetlands zijn ook niet spontaan ontstaan. Er kwam ruimte vrij in de bedding van de rivier Waiau door het aftappen van het rivierwater voor de energiecentrale die is aangelegd in Lake Manapouri. Dat is de reden waarom Doubtful Sound bereikbaar is. De weg over de pas is aangelegd toen de waterkrachtcentrale werd gebouwd. In ieder geval is het een mooi gebied en waardevol voor watervogels. 

Dit waren zo'n beetje de hoogtepunten van de afgelopen 6 dagen. Inmiddels ook weer een jaartje ouder geworden. Of dat er mee te maken heeft dat ik niet meer zo enthousiast in zee duik, weet ik niet. Ik denk toch dat het aan het weer ligt. Aan de oostkust komt het allemaal goed. Voorlopig ben ik daar nog niet: eerst nog het zuiden afmaken dat vanaf hier The Catlins heet en dat ook nog veel moois te bieden heeft. Daarna Dunedin. Tot dan!

Groeten Annemiek