5. Marlborough Sounds, Nelson, Tasman Bay & Golden Bay, Charleston (22 - 29 december 2023)

Hallo allemaal,

alweer ruim een week op het Zuidereiland aan het toeren en vooral heel veel aan het wandelen. Ik mag zeker niet klagen over het weer van de afgelopen week. Het was op enkele buien na zonnig en warm. Nu aangekomen aan de westkust en daar regent het, maar gelukkig morgen mooi weer en ga ik de beroemde pancakerocks van Punakaiki bekijken op het strand waar ik in 2008 op Betsy een heerlijke rit heb gemaakt (zie de ingevoegde foto). Zoals eerder al geblogd, had ik heel graag nog een keer op Betsy gereden, maar ze was toen ouder dan ik dacht en helaas is Betsy in 2020 overleden op (waarschijnlijk) 27 jarige leeftijd. Is nog niet zo oud voor een paard. Gisterenavond zat ik ook op de 27 jarige Jack en die kon nog heel hard rennen op het 9-mile- beach bij Charleston. Jack was zeker geen Betsy, maar hij deed zijn best.  De eigenaren van Betsy zijn kort na het overlijden van Betsy gestopt met de paarden, maar hebben nog wel vakantiehuisjes in Punakaiki, ongeveer 30 km ten zuiden van Charleston. Ze zijn ook bezig met het optuigen van een camperplaats en ik mag daar alvast 2 nachten staan. Met uitzicht op de onstuimige Tasman Zee. Een regenachtige dag is prima om even bij te komen van de belevenissen van afgelopen week en dit blog te schrijven. Dan is mijn hoofd weer leeg en mijn fotocamera ook ;-) Ik waarschuw vast: het zijn er veel. 

Na aankomst op het Zuidereiland heb ik 2 nachten op een groene camping bij een inham van de Marlborough Sounds gestaan. Die 'sounds' zien eruit als fjorden, maar het zijn - vele jaren geleden -  ondergelopen rivierarmen. Prachtige blauw/groene kleur met alle kleuren groen van de regenwouden er tussenin. De meest bekende is de Queen Charlotte sound. Er is een gelijknamige wandelroute van ruim 70 km aan de overkant van de sound. Ik heb er een klein stuk van gelopen: 6 km heen en 6 km terug. Vissen is een nationale sport in Nieuw-Zeeland. Vissen van een bepaalde omvang mogen worden gehouden. De zoon van een van de buren was dan ook bijzonder trots op zijn mega Kingfish die hij ving. Hij ging er graag mee op de foto. Prachtig beest met een geel randje rond de staart. Jammer, maar dat heb ik natuurlijk niet gezegd. 

Het was een dooie boel in Nelson op eerste kerstdag. Alles was dicht op 2 kleine winkels na. Gelukkig verkocht er een koffie, want daar was ik na de dienst in de kathedraal van Nelson wel aan toe. Ik was daarna wel in de kerststemming. Veel bekende liederen en het ging vlot door. De bisschop was een Keniaan overigens die ook goed Maori sprak. Het meeste was in het engels, maar af en toe werd er ook in Maori gesproken. In de kerk was het wel druk, maar waar de mensen daarna bleven, is mij een raadsel. Waarschijnlijk thuis. Het was wel heerlijk terrassenweer, maar er was dus geen terras. Bijna geheel Nelson doorlopen en ik was al wat moe na mijn klim van de middag ervoor toen ik dacht 'even' The Grampians te doen. Zo heten de heuvels achter Nelson met natuurlijk een awesome view over de omgeving. Dat uitzicht over Nelson en de Tasman Bay was er ook wel, maar het pad ging steil omhoog over onder andere schapenweiden, dus hekje over/hekje open/hekje dicht. Zonder stokken had ik dit huzarenstukje niet gered. Jammer dat het Founders Heritage Park om 3 uur sloot en ik er om half 4 was. Eerlijk gezegd dacht ik dat het de gehele dag gesloten zou zijn. Had ik dat geweten. Wel wat foto's van de buitenkant kunnen maken, o.a. van een NL(?) molen. Ik ben maar één volle dag in Nelson gebleven, omdat ik er in 2008 ook ben geweest. Ik heb toen de ring van de Lord of the Rings mogen bewonderen. Die ziet eruit als een gladde trouwring, dus eigenlijk niet zo bijzonder. De inscripties op de ring in de film zijn computeranimaties. In 2008 heb ik er een apart blog aan gewijd. Inmiddels zijn de foto's bij de blogs van toen weg (ik heb het abonnement niet voortgezet van die site), maar het grappige is dat de foto van de ring de enige foto is die nog steeds te zien is op de site (https://annemiektubbing.waarbenjij.nu/reisverslag/24154701/missie-volbracht). De winkel van de Ringmaker (die inmiddels overleden is maar zijn zoon zet de zaak voort) was natuurlijk ook gesloten. 

Onderweg van Nelson naar het noorden heb ik gekajakt in de Tasman Bay. Ook gedaan in 2008, maar het was zeker de moeite waard. Ik had het al in de Marlborough Sounds willen doen, maar helaas, er was niemand die met mij in de (zee-)kajak kon zitten. Dat doen ze alleen met 2 mensen in de kajak, omdat de zee ruw kan zijn en met zijn tweeën ligt de kajak wat stabieler op het water. Gelukkig was er een gezin dat bestond uit 5 personen, dus moeder Melanie kwam bij mij in de kajak. Leuk mens. Eerst met de watertaxi naar Observation Beach en toen een rondje rond Adele's island met een paar zeehonden. Ik heb er één op de foto kunnen krijgen. Ze lijken namelijk heel erg op de rotsen waarop ze liggen. Je ziet ze pas als ze bewegen. Na 2 uur peddelen kwamen we veilig op de thuisbasis in Marahua aan. Door dit tochtje moest ik een paar andere bezienswaardigheden langs de route laten schieten om niet al te laat in Collingwood, 125 km ten noorden van Nelson, aan te komen. Ik heb nog wel de Split Apple Rock (= ronde steen die bijna als een appel in twee helften lijkt te zijn gesneden, maar op de foto zie je dat niet zo heel goed) en het monument van Abel Tasman (witte pilaar) kunnen scoren. 'Onze Abel' die in 1642 Nieuw- Zeeland heeft ontdekt zonder zelf een voet aan wal te zetten. Hij meerde af in de Golden Bay en toen hij 4 bemanningsleden naar de wal stuurde om te kijken of ze eten, water en/of mensen konden ontdekken werden die 4 door een miscommunicatie met de Maori vermoord. Abel hees toen het anker en vertrok. Hij noemde de baai begrijpelijk Moordenaarsbaai, later omgedoopt in Golden Bay. Dat doet het beter voor de toeristen. Maar ze zijn Abel niet vergeten: er is een baai naar hem vernoemd en een nationaal park en er is dus een monument voor hem opgericht met een fraai uitzicht over de baai. Het verschil tussen eb en vloed in de Tasman Bay en de Golden Bay is overigens heel groot: ongeveer 5 meter! Bij eb zie je de vloedlijn nauwelijks. Vergelijkbaar met ons waddengebied. Niet lekker om te zwemmen. Eind middag is voor mij de ideale zwemtijd na gedane arbeid en toen was het eb. Ik heb pas één keer gezwommen op het Zuidereiland en dat was in de Marlborough Sounds. Daar was het verschil tussen eb en vloed veel kleiner. 

Collingwood was mijn uitvalsbasis voor de Farewell Spit: een 26 km lange landtong die Golden Bay in het noorden begrensd, bijna omkruld). Daar mag je niet komen, behalve met een excursie, maar die waren al volgeboekt. Dus ik ben maar weer gaan lopen en wederom de hoogte in over de schapenweiden zonder goede paden en af en toe een rode stok. Bij een van die stokken heb ik een filmpje van de omgeving gemaakt. Ook nog een wandeling over inner (binnenkant) en outer (buitenkant) beach gelopen en dan zie je ook het verschil in getijden: aan de buitenkant van de baai zie je nog zee bij eb; aan de binnenkant niet meer. Ik heb op hetzelfde punt aan de binnenkant ook foto's gemaakt. Dan zie je het verschil. Wel verschillende watervogels met jongen gezien, waaronder de bij ons zeldzame scholekster. Het uiterste noorden van het zuidereiland is op Cape Farewell. Ook daar de nodige heuvels om te beklimmen. Je kan je voorstellen dat de eerste Europeanen overzee tegen een hoge kust opkeken en dat is ook het eerste dat ze opschreven toen ze Nieuw-Zeeland zagen: De Hoge Kust. Verder is het erg vergelijkbaar met het platteland van Nederland: groen, weggetjes (de State Highways zijn hier tweebaanswegen met af en toe een inhaalstrook), kneuterige hekjes, schuurtjes, boerderijen, koeien en schapen. Het grote verschil zijn de heuvels en bergen en je rijdt een stuk minder snel vanwege de vele bochten in de weg met prachtige uitzichten. De mentaliteit van de mensen is ook hetzelfde. Erg Europees. 

Gisteren, na het meest noordelijke puntje, het (bijna) meest westelijke punt van het zuidereiland bereikt. Ruim 300 km gereden, de langste hangloopbrug van Nieuw Zeeland over de Buller River belopen (heen en terug) en de zeehondenkolonie met puppies bij Waraunga Bay bezocht.  En toen nog 2 uur paardgereden op het 9-mile-strand. Kortom: drukke dag. Gelukkig regent het vandaag.....;-) Morgen met nieuwe energie de volgende avonturen tegemoet.

Ik wens jullie allemaal een spetterende jaarwisseling en een goed begin van 2024! 

Groeten Annemiek

P.S. twee filmpjes lukken nog niet. Komen later.