15. Caminito del Rey, Marbella, Gibraltar (herkansing) en Conil de Frontera (9 t/m 12 februari 2022)

Het was vandaag een ouderwets dagje rijden: ruim 300 km vanaf Gibraltar, via Conil de la Frontera, naar El Rocío, waar ik op de heenweg ook ben geweest, maar toen regende het en was het erg nat en modderig.  Ik zou terugkomen op een zondag om te kijken of de ruiters in grote getale te paard naar de kerk gaan en om alsnog een paardrijrit te scoren. Ik ben in ieder geval op tijd en de rit heb ik maandagmiddag, want morgen alleen een toeristenritje. Heb ik geen zin in. Maandag ben ik alleen. Daarover later meer, want ik heb genoeg te vertellen.

Conil was niet gepland, maar des te aardiger: prachtig wit dorpje met bruine oude kerk en het ligt aan de rivier die uitkomt op een heel groot strand met een boulevard met onder andere ruime plekken voor campers. Bovendien mooi weer, dus een duik in zee genomen, die wel ver weg was trouwens. Dat was ook weer tijd na de wandelactiviteiten van afgelopen dagen. Geluncht in de camper en het plaatsje nog even in geweest. Het wit is van de huizen is verblindend. Ik heb de indruk dat het niet zo lang geleden gerestaureerd is, inclusief het kerkje.

De rots van Gibraltar (sinds 1713 in Engelse handen) in de herkansing: ik ben hier kort voor kerst ook geweest en toen was het slecht weer. De ruim 400 meter hoge rots was toen onzichtbaar daar de wolken. Gisteren was het weer veel beter  en dus vanaf dezelfde camperplaats (veel drukker dan de vorige keer) bij de jachthaven de rots met de kabelbaan omhoog en lopend naar beneden. Dat was wel veel. Zeker na de 2 dagen daarvoor die ook redelijk vermoeiend waren. De apen op de rots zijn inderdaad een bezienswaardigheid. Het zijn Berberapen, een staartloze Makakensoort. Ik had er meer verwacht, maar ik denk dat ze kunstmatig binnen de perken worden gehouden. Ook vraag ik mij af of ze op de rots blijven of dat ze toch de stad in komen om makkelijk aan eten te komen. Nu komen ze niets te kort, want er zijn wel voederplekken waar ze fruit en wortelen krijgen. Hoewel daar dringend voor gewaarschuwd wordt, krijgen ze af en toe kennelijk toch wat te pakken. Ik zag ze chocola uit papier en (gedroogde) spaghetti  uit de plastic verpakking eten. De uitzichten van de rots op de stad en de omgeving zijn natuurlijk geweldig. Er is ook een skywalk (2018), waarbij het lijkt alsof je in de lucht hangt op de foto. De hangbrug en nog een paar bezienswaardigheden heb ik laten zitten. De informatie en de kaart waren niet al te best en als je al een heel eind bent afgedaald, heb je geen zin om daarna weer omhoog te klimmen. Paar keer wel gedaan, maar daarna geen puf meer. Uiteraard zijn er ook de nodige bouwwerken uit het bewogen verleden van de rots te bewonderen, althans de resten ervan, waaronder de vele kanonnen die er tijdens de WO II hebben gestaan of er nog steeds staan.

Marbella stond niet op mijn lijstje, maar Saskia en Ton hebben daar een week een appartement gehuurd. De timing was perfect, want het ligt langs de route van Motril naar Gibraltar. Dus gelijk maar het oude centrum bezocht en het centraal gelegen Avenida del Mar met beelden van Dali. Het is allemaal klein dus na een paar uur heb je het ook wel bekeken, inclusief het museum met moderne kunst, onder andere van Picasso en Dali. Daarna gezellig samen geborreld en tapas gegeten. De nacht doorgebracht op een parkeerplaats bij het gemeentelijke sportcentrum. Gratis en slechts 20 minuten lopen van het centrum. Normaal gesproken ben ik niet zo blij met overnachtingen op parkeerplaatsen, maar het was rustig.

De Caminito del Rey (‘Koningspaadje’) in de buurt van Ardales (ongeveer 40 km  landinwaarts boven Malaga), is vernoemd naar koning Alfons XIII nadat hij in 1921 de plankenconstructie had gebruikt voor de inwijding van de stuwdam. Die constructie hangt aan de rotswanden van de diepe Garganta del Chorro. Drie stuwmeren houden het water vast van 3 rivieren en vormt daarmee het belangrijkste waterreservoir van de provincie Malaga. Die avond heb ik overnacht op een plateau waar meer campers stonden en dat uitkeek over een van de stuwmeren. De kleur van het water van de meren is ook bijzonder. De totale lengte van de wandeling is 7,7 km, waarvan 1,5 km over loopbruggen. Niet zo heel zwaar, maar je moet er ook nog naar toe lopen. Ondanks de tijd van het jaar, was het behoorlijk druk en zoveel parkeerruimte was er niet, dus heel hoog ergens de camper neergezet. Vervolgens naar het begin van de wandeling gelopen. Iedereen een helm op (want risico op vallend gesteente). Aan het eind van de wandeling had het pad een glazen bodem dus dan kijk je 100 meter naar beneden. En de hangbrug is voor sommigen ook een enorme uitdaging. Vooral met de wind, die op bepaalde plekken tijdens de wandeling, behoorlijk tekeer ging. Gelukkig heb ik geen hoogtevrees. De waterval aan het eind was ook spectaculair. Waar dat water vandaan komt, is mij een raadsel. De rotswanden hielden aan het eind van de wandeling ook plotseling op. Steile wanden die zonder overgang overgaan in een vlakte. Heel bijzonder. Overigens was het in 1905 gereed gekomen plankenpad (bestemd voor onderhoudswerkzaamheden aan de waterkrachtcentrales) in slechte staat geraakt en is in 2015 gerenoveerd en heropend als toeristische attractie. Na deze toch wel enerverende tocht, moest ik (en alle andere wandelaars) ongeveer één uur wachten in de rij voor de shuttlebus. Maar de wandeling was absoluut de moeite waard.

Fijne zondag!

P.S. Ik heb 2 filmpjes van de Caminito del Rey en 2 filmpjes van de apen op Gibraltar gemaakt.