12. Höga Kusten deel 1 (29 juli tot 2 augustus 2021)

Vier nachten achter de rug op Barsta camping, op de tweede rang aan een mooie inham, uitkijkend over de eilanden in de Botnische Golf. Het water van de golf is half zoet/half zout, want de Botnische Golf ligt helemaal ingesloten tussen Zweden, Finland en de Baltische staten. Staat wel in verbinding met de Oostzee en uiteindelijk met de Noordzee, maar de verbindingen zijn zo smal dat het water wat minder zout is en de verschillen tussen eb en vloed zijn klein. Helder water, maar je moet wel door een jungle van waterplanten heen zwemmen. Minder lekker om in te zwemmen, maar als je maar ver genoeg zwemt, verdwijnen die ook. Ik was eigenlijk van plan om naar het eiland aan de overkant te zwemmen, maar ik realiseerde mij dat ik ook nog terug moest, dus toch maar iets eerder omgekeerd. Ik moest denken aan ma, die heel lang geleden in Italië helemaal over het Idromeer zwom naar de overkant. Een koud bergmeer en ze had zich wel een beetje verkeken op de afstand, maar ze haalde het wel en ook weer terug. Enigszins onderkoeld, als ik mij goed herinner.

Ik wil nog even terugkomen op Sundsvall, die ik in het vorige blog tekort heb gedaan. De stad bestaat weliswaar ook al 4 eeuwen, maar is in 1888 volledig afgebrand. 9000 mensen verloren hun huis. Binnen 10 jaar had men een nieuw centrum uit de grond gestampt, geheel in steen. Daarom wordt Sundsvall ook wel ‘Stone City’ genoemd, met als centrale punt het plein ‘Storatorget’. Alles wijds opgezet en nu dus wederom in de renovatie. Ik vind dat er nogal veel beton wordt gebruikt, maar dat is – gelet op de geschiedenis van de stad - dus niet zo gek.

Barsta is een heel klein gehuchtje dat bestaat uit een camping, vakantiehuisjes, een restaurant en een 16e eeuws kapelletje. Het ligt 125 km ten noorden van Sundsvall en om er te komen rij je de ‘High Coast Bridge’ over die de Angerman rivier overbrugd (boven de A staat een klein rondje). De ‘Golden Gate Bridge’ van Zweden, maar 70 meter korter dan die in San Francisco. Aan de noordkant bevindt zich op een heuvel waar je een mooi uitzicht hebt over brug en rivier. Ik had ook al rijdend een foto genomen.

Vanuit Barsta vertrekt 3 keer per dag de personenferry naar o.a. Högbonden, een van de vele eilandjes voor de ‘Höga Kusten’, ofwel: de Hoge Kust. Dit gebied staat sinds 2000 op de erfgoedlijst van UNESCO. De huidige kustlijn is gevormd in de laatste ijstijd, zo’n 10.000 jaar geleden. Toen het 3 kilometer dikke ijs zich terugtrok, kwam het land in totaal 800 meter omhoog, waarvan 286 meter boven NAP en dat doet het nog steeds, zij het iets langzamer: 8 mm per jaar. Over 2500 jaar zitten Finland en Zweden aan elkaar vast (ter hoogte van Höga Kusten). Ik had steile kliffen verwacht, maar die zie ik niet. In het reclamemateriaal wordt wel over ‘kliffen’ gesproken, maar ik denk dat daarmee de schuinliggende rotsplaten worden bedoeld. Daar kwam ik gisteren achteren toen ik een stuk van een zeer pittige trail heb gelopen. Högbonden is een van de eilanden die aanbevolen wordt om te bezoeken. Dus het kwam mooi uit dat de ferrie vanuit Barsta vertrekt. Het fietsen is hier niet echt fijn, want het is erg heuvelachtig en bovendien geen aparte fietspaden. Vanuit Barsta is het maar 10 minuten met de ferry en na een paar uur ben je wel uitgekeken. Prachtige uitzichtspunten en een vuurtoren/(thans) annex jeugdhotel boven op het eiland. Een restaurantje waar je koffie en lunch kunt gebruiken. En (compost-)toiletten met de mooiste uitzichten! Verder een beperkt aantal wandelpaden, die pittig zijn. Ik had mijn echte wandelschoenen aan moeten doen (zeker met een nog niet geheel herstelde enkel), maar ik heb mij redelijk gered.

Zaterdag heb ik dus wel een stuk trail gelopen. Er is een trail over de gehele Höga Kusten, maar die is 127 km. Met een stukje moet je ook tevreden zijn en het is pittig, net zoals op Högbonden. Gelukkig nu wel zo wijs geweest om mijn (hoge) wandelschoenen aan te doen. Hoewel de afstand beperkt bleef tot ongeveer 12 km was die super pittig met behoorlijk wat klimmen en dalen en het tweede deel van de trail bestond bijna voornamelijk uit diverse afmetingen rotsen/stenen. Dat noemen ze in het engels ‘cobble fields’ en heeft dus te maken met het omhoog komen van het land dat bestaat uit rotsen. Je hoort daar als een lichtvoetig wezen over heen te dansen, ook om te voorkomen dat de stenen gaan bewegen als je met je hele gewicht erop gaat staan. Ik ben daar niet zo goed in en wilde dus niet hetzelfde traject terug. Dus ik dacht terug te gaan over de weg, maar heel veilig is dat niet, want daar gaan ook auto’s over heen. Halverwege de terugweg (veel stijgen en dalen) kon ik kiezen om het laatste deel naar Barsta wel weer terug te lopen via de trail. Dat heb ik gedaan, maar jé, wat was ik kapot. In totaal heb ik er 5,5 uur over gedaan. Ik ben daarna nog gaan zwemmen om mijn lijf en vooral mijn enkel te laten afkoelen. De temperaturen waren inmiddels weer behoorlijk gestegen. Mijn enkel heeft het gehouden, maar het beginnende slinkproces is van de baan. Het is niet pijnlijk, maar blijft dik. Zondag rustdag, dus daar heb ik mij maar aan gehouden.

Nog even een anekdote. De Zweden zijn vriendelijk, maar lopen niet over om een praatje (in het engels) te beginnen. Toch ben ik zomaar spontaan door twee Zweedse mannen in het Nederlands op dezelfde dag, maar op verschillende locaties (een tijdens de trail en een op de camping) aangesproken met min of meer hetzelfde verhaal. Beiden hebben in het (verre) verleden in Nederland gewerkt en ze kennen nog een beetje Nederlands. De een wat meer dan de ander. Degene die het beste NL sprak, had nog NL vrienden uit die tijd waar hij af en toe mee oefende. Wat een toeval he?

Groeten Annemiek

P.S. Wat betreft de barst in de voorruit adviseerde Carglass mij om de ruit in Nederland te laten vervangen. De ruit zal niet barsten. Dus dat doe ik. Staat wel stoer zo’n barst in de ruit, maar of Miep er ook blij mee is?