5. NP Plitvice, Zadar en NP Paklenica (15 tot 19 juni)

Hallo allemaal,

hoe dom kan een mens zijn? Heel dom! Gisteren heb ik in Nationaal Park Paklenica 570 meter geklommen om bij een druipsteengrot te komen (Manita Pec). In de hitte en het was echt klimmen. Ik moest mij ook nog haasten vanuit de camping in Zadar om er op tijd te zijn, want om 12.30 uur zou de laatste rondleiding zijn in een 175 meter diepe druipsteengrot, die natuurlijk heel bijzonder is ('onderaardse toverwereld'). Daar kwam bij dat er in juni alleen op maandagen, woensdagen en zaterdagen rondleidingen gegeven worden en zonder rondleiding mag je er niet in. Daarom ben ik eerst op vrijdag naar Zadar gegaan. Het zou een 'ontspannen en toegankelijke'  wandeling naar de ingang van de grot zijn. De wandeling zou 1,5 uur duren, dus uiterlijk 1,5 uur van te voren beginnen en doorlopen. Dat lukte allemaal ook nog, hoewel het lastig was het beginpunt te vinden. Maar zo ontspannen was die wandeling dus niet. Wel erg mooi: door de canyon van de rivier de Velika met in het lager gelegen deel mooie watervallen. 10 minuten vóór de laatste rondleiding was ik boven bij de ingang van de grot (dacht ik en dat bleek later ook zo te zijn). Er zat een jonge man daar en toen begon de miscommunicatie. Ik dacht dat hij zei dat dit alleen de uitgang was en dat we voor de ingang nog een stukje verder moesten lopen, ongeveer 15 minuten en dat de laatste rondleiding om 12.45 uur zou zijn. De moed zakte mij toen in de schoenen, maar als je eenmaal zoveel moeite hebt gedaan, doe je dat ook nog. En zo vreemd vond ik het niet: het zou kunnen dat je in de grot van boven naar beneden loopt. Ik vroeg niet door en het pad liep verder, dus ik ging ervan uit dat ik het goed had begrepen. De jonge man riep mij ook niet terug, hoewel het heel duidelijk was dat ik voor de grot kwam. Het stuk dat daarna kwam was pas echt verschrikkelijk. Ik klom ook nog een verkeerde kant op met als gevolg dat ik vast kwam te zitten en bijna in het ravijn lag. Er zat gelukkig een stel achter mij met 2 jonge kinderen (en daarom had ik ook nog geen argwaan, want ik dacht dat die ook naar de grot gingen) en de vader bevrijdde mij uit mijn benarde positie. Ik heb mij verder naar boven geworsteld, want ik dacht: ik kan ook niet terug, maar ik vond het wel steeds vreemder dat we er nog steeds niet waren. Ondertussen was het al 13 uur. Lang verhaal kort: een jonge vrouw achter mij vroeg waar ik naar toe ging en toen kwam de aap uit de mouw: we waren dus al ver voorbij de ingang van de grot: er was maar één ingang en dat was (volgens haar) ook de uitgang. Kortom: te laat voor de laatste rondleiding en ik moest dezelfde weg terug, want de trail waar ik nu op zat was heel lang en moeilijk en zou volgens de vrouw nog zeker zo'n 5 uur duren. Inmiddels had ik al heel wat grenzen overschreden. Het uitzicht was prachtig, maar op dat moment kon ik er niet echt van genieten. Gelukkig wel een paar foto's gemaakt vanaf een plek waar een beetje schaduw was en waar ik moed heb verzameld voor de terugweg. Ik kwam pas om 16.30 uur weer bij Miep, totaal kapot. Bijna op het eind wel het grootste ijsje gegeten dat ze hadden, want ik had geen lunch meegenomen. Wel drinken, maar dat had ik boven op de berg al op. Pleister op de wonde: op de terugweg nog een vrij grote slang (Adder?) en bokjes, balancerend op de steile kliffen boven een waterval, gezien. Ook filmpjes van gemaakt. Nu (zondag) ben ik aan het bijkomen op een niet zo'n grote camping aan de voet van het nationaal park. Ik kan zo de zee in; gisteren was ik daar zelfs te moe voor. Wel foto's gemaakt van een prachtige zonsondergang die ik vanuit de camper kan zien. 

Zadar was zeker de moeite waard met het zee-orgel en de lichtshow 'Groet aan de zon' van achitect Nikola Basic als bijzondere belevenissen naast de 'gebruikelijke' historische monumenten als kerken, het forum met Romeinse overblijfselen en Middeleeuwse stadsmuren en poorten. Het historisch centrum ligt op een schiereilandje, ook te bereiken via een voetgangersbrug. Vanaf de (immens grote) camping aan zee met de fiets makkelijk bereikbaar, waarbij je op de terugweg wel tegen het verkeer in moet fietsen. Ik heb het op één dag twee keer gedaan (ik wilde de volgende dag dus de grot zien.......) omdat ik ook de lichtshow wilde meemaken die pas na zonsondergang zichtbaar zou zijn. Het centrum is maar klein dus dat had ik snel bekeken. Ook van boven vanaf de toren van de St. Anastasiakathedraal. De zon gaat hier ook pas om 20.45 uur onder, dus genoeg tijd om even terug te gaan naar de camping om in zee te duiken en te douchen en een (verantwoorde) pastahap te eten. De wind was inmiddels behoorlijk aangewakkerd, dus de wegen langs het water waren nat van het opspattende zeewater. Heerlijk trouwens om te zwemmen in die golven. Het enige nadeel is dat je niet meer ziet waar je loopt en dat met die kiezels/kleine stenen. Het beste is om je horizontaal in het water te begeven. Het zee-orgel gaf nu  nog veel meer geluid dan in de middag toen de wind nog behoorlijk hard was. Het werkt namelijk op de wind: onder de marmeren treden die de zee inlopen zijn 35 plastic buizen van verschillende omvang aangebracht en door de werking van de golven drukt het water minder of meer lucht door die pijpen en dat brengt het geluid voort. Dus hoe hoger de golven hoe harder het geluid. Het was in de middag nog een prettig meditatief geluid, maar in de avond werd het een soort van sirene. Ik heb van beide keren een filmpje gemaakt. Hetzelfde geldt voor de lichtshow: een met kinderen die bewegen op de muziek en één met een paar dansparen die later ook nog een - volgens mij - Spaanse tango op de cirkel van 22 meter doorsnee uitvoerden. In die cirkel bevinden zich 300 glazen platen waaronder zonnecellen zijn geplaatst. De energie die de zonnecellen overdag opslaan voedt de lampen van de verlichting langs de waterkant, een zonne-energiecentrale van 50.000 kwh. De opdracht aan Basic was om mensen om op deze plek de mensen weer te laten samenkomen. Die opdracht is duidelijk gelukt. Het is wel bijzonder om met zoveel mensen in zo'n cirkel te staan. De meesten uiteraard toeristen, maar wel met vele nationaliteiten. Ik had daarna op een terras nog een aardig gesprek met een Engelse vrouw uit Birmingham, die wachtte op haar vriendinnen die die dag een boottochtje maakten naar de Kornati-eilanden (ook een Nationaal park). Ga ik de volgende keer ook doen in plaats van 570 meter klimmen :-) Ze nodigde mij uit om haar te bezoeken als ik een keer in Engeland aan het camperen ben. Zo zie je maar: kunst verbroedert/verzustert. 

Tot slot van deze zeer lange blog: afgelopen donderdag ben ik in het Nationaal Park Plitvice geweest. Volgens velen een plek waar je echt geweest moet zijn. Het is inderdaad prachtig met een hele grote waterval (zie filmpje), ontelbare kleintjes en 16 hoge en lage meren. De rivier die dit alles veroorzaakt (Korana), begint hier en eindigt uiteindelijk onder diverse namen in de Zwarte Zee. Na 25 km vanaf de Plitvice meren komt de rivier samen met de rivier Kupa, waarvan ik eerder de bron heb gezien in het NP Risnjak. Ik heb een wandeling gekozen waarbij je ook met een fluisterboot over een meer gaat en een stukje met de elektrisch aangedreven shuttlebus. Als het ergens mooi is, is het ook druk. Wel fraai aangelegd met houten loopbruggen en goede logistiek, behalve bij de grote watervallen: als je daar dichtbij wil komen (en nat wilt worden), moet je in de file staan. Dat stukje loopt dood, dus iedereen moet dezelfde weg terug en dat is best oppassen: het water stroomt behoorlijk heftig onder en naast je door. Gelukkig was de tocht niet heel inspannend. Je kunt er ook langere trails lopen, maar dat heb ik gelukkig toen niet gedaan. 

Zo langzamerhand wordt het tijd om aan de terugweg te denken. Komende week krijgen de kinderen hier op woensdag 21 juni vakantie. 22 juni en 25 juni zijn nationale feestdagen. Ik moet nog tenminste 1 plek zien en dat is een hele bijzondere, namelijk een Maria bedevaartoord. Het heet Medjugorje en het ligt ongeveer 125 km voor Dubrovnik maar wel in Bosnië-Herzegovina, dus een stukje landinwaarts, in de buurt van Mostar. Dat is hier vandaan nog een behoorlijk eind rijden, maar ik wil er wel deze reis naar toe. Waarom ik dat wil, vertel ik later. Verder staat Sibenik met waterval en Trogir en de kust van Makarska nog op het lijstje. Aan die kust zou je ook zo geweldig kunnen snorkelen. Het zal toch wel een keer lukken, maar ik vrees dat ik een volgende keer met een bootexcursie mee moet om iets meer te zien dan een paar visjes. Vanavond puzzel ik verder aan het vervolg van de reis en zal dan ook de foto's van bijschriften voorzien. 

Hier is het inmiddels ook rond de 30 graden! Dus vanmiddag de zee in. Fijne zondag!

Groeten Annemiek

P.S.: Miep heeft gisteren de 100.000 km bereikt, waarvan de helft onder mijn bezielende leiding.