1. Valkenburg - wijnroute Duitsland - Bazel (20 - 25 april 2024)

Hallo allemaal,

vanmiddag aangekomen op de eerste camping in Luzern (Zwitserland) en na de nodige persoonlijke verzorging (5 dagen niet gedoucht) hoog tijd voor een update. Ik heb al op twee drielandenpunten gestaan (Vaals en Bazel) en 2 'Schlossen' bezocht en natuurlijk wijn geproefd langs de Moezel (Bremm waar de Moezel een mooie lus maakt) en langs de wijnroute, de oudste toeristische route in Duitsland. Die wijnroute begint ten westen van Mannheim en voert langs de heuvels en bossen van de Pfalz naar het zuiden waar die eindigt bij de Duits/Franse grens.  Overal wijngaarden, afgewisseld met vrolijke gele koolzaadvelden en op iedere top van een berg ligt wel een burcht, al dan niet vervallen tot een ruïne. Verder vallen de vele vakwerkhuizen en prachtige kerkjes en kerken op. 

Ik vond Bremm echt een heel leuk stadje. Ik ga daar zeker nog een keer naar toe. Alle wijngaardeniers (in het duits: weingut) hebben een eigen proeverij en ze hebben de camperaars ontdekt: velen hebben een camperplaats met meer of minder voorzieningen. Als je dan x flessen wijn aanschaft, krijg je korting. Goed verdienmodel met al die grijze koppen die wel een glaasje lusten. Overal kun je prachtig wandelen en fietsen langs de rivier. In Bremm een mooie wandeling tussen de wijngaarden gemaakt. Die zijn heel steil. De steilste van Europa heb ik gelezen. Je vraagt je af hoe die druiven geplukt moeten worden. In het najaar een keer terugkomen. De wandeling ging ook omhoog tot ik mij realiseerde dat ik ook weer naar beneden moest en af en toe regende het nog en dan wordt het glad. Maar toe nu toe veel geluk: na de natte sneeuw op zondagmorgen niet heel veel regen gedurende de dag gehad. Wel erg koud: in de nachten, maar ook overdag vanwege de koude wind. Binnenkort wordt het warmer begreep ik. 

De Romeinen hebben al twee keer mijn pad gekruist en dat zullen ze nog wel vaker doen in Italië. Verrassend dat in ons eigen land Romeinse Katakomben zijn. Die liggen verborgen in de oude mergelgroeven in Valkenburg. Het is een perfectie kopie van de Katakomben in Rome en meer dan dat: in Rome zijn er slechts 7 open voor het publiek, maar in Valkenburg 14. Er was eens een rijke textielfamilie, die in 1900 een huis kocht met een heuvel waarin zich een voormalige mergelgroeve bevond. Zoonlief (Jan Diepen) had geen interesse in het overnemen van het bedrijf, maar wel in de rijk versierde grafkamers in de ondergrond in Rome: de catacomben. Hij maakte deze in de Valkenburgse mergelgroeve precies zo na als hij ze in Rome had gezien met de hulp van de bekende architect Pierre Cuypers. Zelfs de beschadigingen zijn gekopieerd. Een enthousiaste gids leidde ons rond.

De tweede keer bij Villa Rustica in de buurt van Bad Dürkheim aan het begin van de wijnroute. De Romeinen verbouwden hier al in de 4e eeuw na Chr. wijn. Met geld van de EU wordt de villa verder gerestaureerd. Ook Bad Dürkheim is de moeite waard met 3 kerken en het grootste wijnvat van de wereld (diameter van 13,5 meter en inhoud 1,7 miljoen liter), waarin nooit wijn heeft gezeten. Er zit een wijnbar/restaurant in. Het heeft ook een 'Gradierwerk' dat 330 meter lang is. Het zoute bronwater sijpelt langs sleedoornhout en na verdamping geeft het een gezonde 'zeelucht'. Het is een oude methode om bronwater met een lagere zoutconcentratie toch geschikt te maken voor de verwerking van keukenzout in de zoutziederij. Het is een lange, zeer dikke huizenhoge muur van stro of in dit geval van sleedoorn. Zo leer je nog eens wat. 

Ik had in Bad Dürkheim en Bad Bergzabern mij kunnen wentelen in het gezonde bronwater, ware het niet dat het nog niet mag voor de ogen. Daar gaat het overigens erg goed mee. Nog een week en dan mag ik ook weer zwemmen. In Bad Bergzabern wel heel gezellig gegeten met een paar Duitsers. Er is heel weinig te doen in het plaatsje, maar er is nog één weinstube/restaurant waar streekgerechten worden geserveerd en waar de autochtonen bij elkaar komen en iedereen bij elkaar aan tafel wordt gezet als het drukker wordt. Er zijn niet veel tafels, dus iedereen schuift bij elkaar aan. Zo zat ik met een Duitse dame van rond de 60 die een week vakantie vierde in het plaatsje en 2 jonge mannen die een paar dagen met de mountainbike op pad waren. Die hielden meer van bier, maar dat was er niet. Dus aan de wijn. Het was erg gezellig. 

Langs de wijnroute ligt ook Neustadt dat als attractie het Schloss Hambacher heeft. Het ligt op een heuvel en vanaf de camperplaats had ik uitzicht op het kasteel en op het dal. Prachtige plek en ik stond er helemaal alleen. De volgende morgen omhoog geklauterd, maar het viel erg mee. Mooi pad door het bos met alleen het geluid van de vogels. In 1832 gingen 30.000 mensen van alle windstreken de berg op naar het slot om daar zogenaamd feest te vieren, maar het was eigenlijk een protestmanifestatie tegen de onderdrukking van de Pfalze bevolking door het toenmalige Beierse bestuur. Sindsdien wordt het kasteel beschouwd als de bakermat van de Duitse democratie. Ieder jaar in mei wordt de manifestatie herdacht en over 8 jaar wordt het 200 jarig bestaan gevierd, dus in 2032 ben ik erbij. Op de vijfde verdieping zijn tentoonstellingen over het feest van destijds en de stand van zaken hoe het nu is gesteld met democratieën in de wereld (o.a. persvrijheid en vrijheid van meningsuiting). Erg interessant.  De rest van het kasteel kan afgehuurd worden voor feesten, partijen, zakelijke bijeenkomsten e.d.

Gisterenmiddag het drielandenpunt in Bazel bezocht (de grenzen tussen Duitsland, Frankrijk en Zwitserland lopen door de Rijn) en het Hafenmuseum waar alles over de haven van Bazel en de Rijnvaart te vinden is. Daarna weer terug naar Duitsland waar de camperplaats is. Eindelijk mocht Betsy vanmorgen actief worden: op de fiets naar het oude centrum van Bazel, dus ook met de fiets over de grens. Geen enkele keer controle gehad, terwijl Zwitserland geen EU land is. Ik heb mij van te voren niet echt verdiept in Bazel, dus ik heb mij beperkt tot de Münsterkerk (Basler Münster) en het gelijknamige plein en wijk(je) eromheen. Was leuk om te zien en het uitzicht daarvandaan over de Rijn en de overkant waren ook de moeite waard). Tot slot vanmiddag langs de route naar Luzern het grappige kasteel Hallwyl in Seengen bezocht. Vele generaties Hallwyl hebben er gewoond. De laatste erfgenaam, Wilhelmina, heeft het in oude luister laten herstellen en ondergebracht in een stichting, zodat na haar overlijden in 1930 het kasteel en de aan de overkant van de weg liggende watermolen bewaard blijven en toegankelijk blijven voor het publiek. 

En morgen Luzern, waarover in het volgende blog meer. Veel lees- en kijkplezier. 

Groeten Annemiek