6. Punakaiki, Hokitika, Frans Josef en Fox Glaciers (30 december - 4 januari 2024)

Ha allemaal,

allereerst de beste wensen voor 2024! Mijn nieuwe jaar is goed begonnen. Gisterenmorgen heb ik een vlucht gemaakt boven de bergen en de gletsjers van de Zuidelijke Alpen. Op het Noordereiland zijn het vulkanen en hier zijn het bergen. Mount Cook is de hoogste met zijn 3754 meter en Mount Tasman is een goede tweede met 3497 meter. Niet te verwarren dus met Mount Doom, de hoogste vulkaan, die de 3000 meter aantikt. De timing was ook goed: wel wat bewolking, maar er was nog genoeg te zien in het kleine uur dat we in de lucht hebben gezeten (zie de rode lijn op de kaart). Helikopters vliegen hier af en aan, maar ik zat (naast de piloot) in een klein vliegtuigje met 4 anderen. Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. In 2008 heb ik nog een dagwandeling gemaakt op de Fox Glacier. Dat was geweldig, maar ook heel vermoeiend. Bovendien moest je schoenen met spikes van de organisatie aan en dat is geen pretje met mijn voeten. Ik heb er wel een paar foto's van bijgevoegd, omdat je misschien denkt dat gletsjers glad zijn, maar dat zijn ze allesbehalve. Het zijn bergruggen op zichzelf met grote kloven en ravijnen. Daar moet je niet invallen, want dan kom je in het smeltwater onder de gletsjer terecht en dat overleef je niet. En het aparte is ook dat de gletsjers langs de regenwouden en via de rivieren de Tasman Zee in stromen. Van bovenaf zie je niet altijd duidelijk waar de ijsmassa eindigt en de rivier begint. De ijsmassa wordt ook grijzig en de rivier met smeltwater is blauwig van kleur en is ingebed tussen (voornamelijk) witte stenen die meekomen met het smeltwater. En dan die meren met die eigenaardige kleuren! 

Daarnaast heb ik wederom de nodige wandelingen gemaakt: vanaf de grond tegen de onderkant van de Frans Josef Glacier (vernoemd naar de Oostenrijkse keizer, getrouwd met Sisi) gekeken en vandaag heb ik dat gedaan met de Fox Glacier, maar die ligt op iets grotere afstand. Indrukwekkende 'landslides' gezien, die bergwanden en wegen in de rivier doen eindigen. Vanmorgen rondje Lake Matheson gedaan. Als het windstil is en onbewolkt dan zie je de reflectie van de bergen in het water. In 2008 had ik die mazzel, maar vandaag toch een beetje wind en bewolkt, dus geen reflectie. Ik heb 1 foto van 2008 bijgevoegd om te laten zien wat het kan zijn. Desalniettemin prachtige wandelingen met veel Lord of the Ring bossen: heel groen met veel mos en varens. Ik zou er niet vreemd van opkijken als ik een elf zou tegenkomen. De gletsjers trekken zich hier ook terug. Ik kan mij niet herinneren waar ze in 2008 eindigden, maar er zit een foto bij van een kaart met daarop de grens in 2009 en in 2021 en dat ligt een heel eind uit elkaar. Zo snel gaat dat dus. 

De tweede dag in Punakaiki had ik ook geluk met het weer. Het klaarde op (nadat het 's nachts wel heel hard had geregend) en ik heb de pancakerocks en blowholes gezien. De pannenkoekenrotsen bestaan uit laagjes kalksteen (de bekende limestone) en leisteen. Men tast in het duister waardoor ze ontstaan. Zo langzamerhand worden ze ook weer afgebroken. Helaas vielen de blowholes wat tegen, zelfs bij vloed. Door die holes in de rotsen komt zeewater met grote kracht omhoog, maar hoewel het zeewater behoorlijk ruig was kwamen de blowholes niet zo hoog. Het was erg druk. Hier ook, maar uiteindelijk heb je daar toch niet zoveel last van. In Punakaiki ook nog een prachtige wandeling gemaakt langs de Pororai river en de Punakaiki river. Die monden hier allebei in zee uit. Na de regenval waren ze behoorlijk in omvang gegroeid. 

Shantytown lag op de route naar Hokitika en is een replica van een 19e eeuws goudzoekersstadje. In deze contreien is er rond 1860 veel goud gevonden. Toen dat op was is men bomen gaan kappen, dus er is ook een grote houtzagerij te bezichtigen. Je kan een eindje rijden in een oude stoomtrein en er zijn veel oude gebouwen uit die tijd bij elkaar gezet. Je kan je geluk beproeven door een pannetje zand te zeven. En er zijn inderdaad nog wat schilfers goud te winnen. 

In Hokitika staat een klok en die loopt 4 minuten voor, dus om 12 uur 's nachts was het al 12 uur geweest in Hokitika. In Hokitika zijn de straten heel breed en naast de klok is er een strand, maar het is onverstandig om in zee te zwemmen, dus dan maar geen nieuwjaarsduik. Geen hond ging het water in, dus ik dan ook maar niet, maar wel jammer. Wat heb je dan aan een strand? Ik heb ook geen paarden kunnen ontdekken, maar los daarvan: het strand lag vol met restanten van bomen. Het strand wordt ook niet gebruikt om nieuwjaarsvuren te ontsteken. Er gebeurde helemaal niets in Hokitika met de jaarwisseling. Dat is ook gek, hoor. Een heel klein groepje mensen kwam even naar de klok om een foto te maken en ging toen weer weg. Ik ook en ik moest nog een half uur in het donker lopen naar de camping en daar was het heel stil. Volgend jaar weer gezellig oliebollen eten met Jannie en Kees in Spanje. 

Maar in de buurt van Hokitika is wel het nodige te zien. Door de Hokitika Gorge stroomt heel turkoois water en dat heeft te maken met het smeltwater dat daar doorheen stroomt. Hele mooie, niet al te ingewikkelde wandeling. Daarna een wandeling op hoogte in de Treetopswalk met een mooi uitzicht op Lake Mahinapua. Daar hoort ook een zipline bij, maar dan ben je te snel beneden

Dat was het voorlopig weer. De komende dagen staat nog één gletsjer en een aantal meren op het programma richting Queenstown. 

Groeten Annemiek