2. Maungaturoto, Wangharei, Tutukaka, Waitakere Ranges RP en Hamilton (6 - 11 december 2023)

Hallo allemaal,

ik ga alweer mijn zesde nacht in in de camper. Twee maal bij Kees en Jan (van Janet) gelogeerd op hun erf in Maungaturoto op zo'n 143 km ten noorden van Auckland).  Prachtig uitzicht over de groene valleien van het noorden van het Noordereiland. Voor wie de film The Lord of the Rings kent: het lijkt op de Shire waar de hobbits wonen. Door de cycloon in februari dit jaar en de regen van de afgelopen (hier:) wintermaanden zijn er nogal wat slides geweest, waardoor aarde van de hellingen glijdt, onder andere op wegen. Dus veel werkzaamheden aan de weg, maar het is nergens geheel afgesloten. De wegen zijn bochtig en slingeren stijgend en dalend door het landschap. Geheel anders dan de eindeloze rechte stoffige wegen van West - Australië.

Na de eerste nacht - die ik badend in het zweet op het skailederen (= plastic) bed ben doorgekomen -  ben ik verder noordwaarts gereden en heb ik - net als in Australië - een matras gekocht. Deze keer een wat dikkere. Was niet nodig geweest, maar toen ik de matras uit het plastic haalde sprong die naar een breedte van 20 cm. Heerlijk! De camper die ik nu heb heeft geen vast bed, maar nu wel. Veel te veel werk om het iedere keer om te bouwen van 2 bankjes met tafel naar bed en met het matras erbovenop, kan het sowieso niet meer. Ik heb nog een tafeltje achter de chauffeursstoel over en 2 stoelen. De camper is 7 meter lang en dat is 1,70 meter langer dan Miep, maar Miep is veel slimmer ingedeeld. Ik slaap nu in de lengte, maar ik heb niet meer ruimte dan in Miep (daar slaap ik in de breedte). Chauffeursstoel en bijrijdersstoel kunnen niet draaien en er is geen 12 V aansluiting, dus zonder externe stroom kan ik mijn telefoon niet opladen. Geen wasbak in de badkamer; wel een douche en wc, maar je moet douchen op het toilet. Kortom: ik mis Miep en dat is maar goed ook. Na deze camper ga ik niet meer 'vreemd'. 

Het is wel een Mercedes en dat is natuurlijk wel beter dan Citroën, maar hij moet zich bewijzen. Nog niet zo oud en er staat (evenals de camper in Australië), maar 72.000 km op de teller. De camper is van 2022. Dat betekent dat die de afgelopen 2 jaar intensief is gebruikt. Het ophalen ging niet van een leien dakje: de voorruit moest vervangen worden en de ijskast bleek het niet te doen toen ik dat probeerde. Ook moest er nog een registratieformulier worden uitgeprint en de printer was kapot. Kortom: ik vertrok pas om half 4 's middags naar Kees en Jan. Een dag later - op het parkeerterrein in Tutukaka waar je ook mag overnachten - kwam  ik erachter dat de dop van de afvoer van het grijze water (= water van keuken en badkamer) er niet op zat. Nu hoeft dat niet een probleem te zijn, want er zit een kraan achter die je open en dicht draait, maar in dit geval lekte het nog steeds een beetje toen ik de kraan strak dicht draaide. Vandaag in Hamilton een nieuwe dop gehaald (op kosten van Apollo uiteraard). 

De tweede nacht dus in Tutukaka (90 km ten noorden van Maungaturoto) doorgebracht tegenover de jachthaven. Ik was de enige camper. Ik ben niet zo gelukkig met combi parkeerterreinen, maar het was heel rustig. In Tutukaka werd ik verwacht voor een snorkelexcursie naar de Poor Knights eilanden, die ongeveer 23 km uit de kust liggen. Je kunt er snorkelen, maar ook dolfijnen en walvissen spotten als je geluk hebt. Het was prachtig weer: warm en zonnig. Dat is het tot gisterenmiddag geweest; pas toen een beetje regen, maar de temperatuur is prima hier. Rond de 22 graden, maar het voelt veel warmer aan. De zon is ook behoorlijk sterk. Volgens Kees omdat de luchtvervuiling hier minder is. De eilanden zijn gevormd door een vulkaan. Het zijn de kraterwanden die nog boven water uitsteken. Hetzelfde geldt voor de solitaire rotsen (pinnacles) die je op de foto's ziet. Wij voeren dus over de krater zelf. Het snorkelen was niet zo bijzonder: wel wat vissen gezien, maar het was niet spectaculair. Dat was wel de grootste zeegrot waar die grote catamaran in paste en de 'bogen' waar we doorheen konden varen. Enorme hoeveelheden vogels die het hadden voorzien op vissen die aan de oppervlakte van het water zwommen (zie filmpje) en het allermooiste vond ik de dolfijnen die een poosje voor de boeg met ons mee zwommen. Ik had moeite om mijn evenwicht te bewaren, maar op de foto's en vooral het filmpje zijn ze goed te zien. Helaas geen walvissen gezien.

Onderweg naar Tutukaka nog een mooie wandeling langs de Hatea river in Wangharei gemaakt naar twee watervallen en een aantal Kauri trees. Onderweg de schoenen ontsmetten in verband met de ziekte die de reuzen bedreigt (dieback disease). Hetzelfde in Waitakere Ranges Regional Park, ten westen van Auckland. Na het verjaardagfeestje van kleinzoon Parker (4 jaar) ben ik verder zuidwaarts gereden en na aankomst had ik nog tijd genoeg (het is pas rond half 9 's avonds donker) om de nature trail te lopen met onder andere Kauri trees.  Je vindt de Kauri vooral in het noorden van het Noordereiland. Vroeger stond heel Nieuw Zeeland er vol mee, maar daar hebben de Maori en de Europeanen een einde aan gemaakt. In 2008 heb ik veel van de Kauri trees gezien en ook het Kauri museum bezocht, dus dat hoeft geen tweede keer. Het blijven indrukwekkende bomen om te zien. Hopelijk gaat het lukken om de ziekte te stoppen. Ook in het park stond ik alleen op de parkeerplaats bij het visitor center. Het zal binnenkort wel drukker worden. Volgende weer begint hier de zomervakantie annex kerstvakantie.

Gisteren doorgereden richting zuiden naar Hamilton, de op 3 na grootste stad van Nieuw-Zeeland. Gisterenmiddag de Hamilton Gardens bezocht en daar was het behoorlijk druk, maar het was ook zondag. Er lopen hier de nodige verschillende nationaliteiten rond. De tuinen kennen een grote verscheidenheid aan stijlen: engelse tuin, egyptische tuin (met flora van 4500 jaar geleden), italiaans, Maori, kruidentuin, indiaas, en nog veel meer. Ook een prijswinnende rozentuin. Je ziet hier overigens veel (bekende en onbekende) bloeiende planten/struiken/bomen in tuinen en wegbermen. Vooral de Afrikaanse lelies (blauw en wit) zie je veel.

Vandaag nog het Waikato museum bezocht (met onder andere een Maori ontmoetingshuis dat geheel is gemaakt van handwerk) en een deel van de Waikato River Walk gelopen waar het Memorial Park deel van uitmaakt. De Waikato River is met zijn 425 km de langste van Nieuw Zeeland.

Morgen trek ik verder richting zuiden, onder andere naar de Waitomo grotten met zijn gloeiwormen. Spannend. 

Voorlopig hebben jullie weer wat te lezen en te kijken. Vergeet de filmpjes niet. 

Groeten Annemiek