Pineda de Mar (Spanje), Montpezat-de-Quercy en Saint Vincent Le Paluel (Frankrijk) - slot

Hallo allemaal,

Ik ben thuis. Vroeg in de middag en toen de rest van de middag de camper uitgeruimd en schoon gemaakt. Kleine ruimte, maar er kan veel in en er is toch nog wel wat om schoon te maken. Mijn huis is nog nooit zo schoon geweest :-). 

Hierna nog de belevenissen vanaf de laatste camping in Pineda de Mar in Spanje. Ik ben daar vrijdag 17 januari vertrokken. Het had nog 1 of 2 dagen later gekund, maar mijn timing bleek toch redelijk goed, want gisteren (maandag) was het noodweer aan de hele oostkust van Spanje. Stom geluk hoor. Ik heb geen weerberichten bijgehouden. Engeltje op mijn schouder. Vrijdag onderweg ben ik in Frankrijk wel hartelijk verwelkomd met een hevige stortbui die enkele uren duurde. Zwarte wolken, bliksem en harde windstoten.  Daarna heb ik een overwegend zonnige, maar wel koude terugreis gehad.

Stel je voor: je zit in de camper en die staat op een helling met de neus van de auto naar boven. Je moet wachten op een slagboom (die de camping afsluit) die tergend langzaam open gaat. Je ziet op de display van het dashboard dat de grond bevroren is en je schoen is zo glad van de nattigheid en modder dat die van de koppeling afglijdt. Je voelt de camper naar achteren glijden. Snel op de handrem. Slagboom gaat weer dicht. Klein stukje verder achteruit glijden en je trekt in alle macht op in de 1. Gelukkig gaat de slagboom weer langzaam open. Zodra die hoog genoeg is, handrem eraf en met volle kracht in de 1 naar voren. Gelukkig blijft de schoen op de koppeling en je bent onder de slagboom door en de heuvel op. Even billen knijpen dus. De camping in een hooggelegen frans dorpje (hoe zoek ik ze uit!) en zonder internet was heel nat. De eigenaar had gewaarschuwd, maar het plekje zag er in eerste instantie niet te nat uit. Maar onder het gras was het een blubberboel. Aanvankelijk dacht ik dat ik er de volgende morgen wel weer uit zou komen door de wielen richting droger deel van de plek te draaien, maar de eigenaar twijfelde. Bovendien zou hij er zaterdagochtend bij mijn vertrek niet zijn, dus als ik hulp nodig had, moest ik nu maar vast een ander, droger plekje, zoeken. Hij wees mij er een aan: halfverhard en minder nat. Ik had net, voor de eerste keer, mijn luifeltje een stuk uitgedraaid. Moest ik toch een keer uitproberen en het regende en dan komt de nattigheid niet zo snel naar binnen bij een open deur. Maar goed, alles weer opgeruimd (wat ik net had uitgestald). En het was maar goed ook, want de voorwielen draaide als een gek in de rondte en groeven zich steeds verder in de modder onder het gras. Geen beweging in te krijgen. De eigenaar (die gelukkig engels sprak) kwam met eigen auto en een nogal slappe trekband terug. De fiets kon erop blijven. Hij kon bij de trekhaak, maar hij brak tot twee keer toe de trekband. Weer opnieuw op zoek naar een beter trekmiddel en toen kwam hij gelukkig terug met een stevig touw en toen lukte het de camper los te trekken. Best nog wel spannend, wan ik moest tegelijkertijd de auto in de achteruit mee laten doen. Ik heb dus geen foto’s van deze reddingsactie kunnen nemen, wel van de vastzittende wielen in de modder. Avontuur dus op de camping in Montpezat-de-Quercy. Nog een wonder dat in dit kleine gat een camping open was. Bij aankomst had ik al gezien dat het een fotogeniek dorpje was. Ik heb de volgende morgen een korte wandeling door het dorp gemaakt. Heel erg koud, maar toen de zon er eenmaal bij was, ging het wel. Kleine straatjes met hele oude huizen. Niet wit zoals in Spanje, maar steenkleur, maar ook weer zonder veel cement ertussen. Ook een beetje vakwerk, zoals in Duitsland. Het dorp heeft een groot hotel (voor wie?) en een enorme kerk, die gebouwd is in opdracht van een kardinaal Pierre des Prés (1280 – 1361) die in Montpezat is geboren. De deur stond open. Een paar dames waren de kerk aan het schoonmaken. De stokoude kerk is van binnen niet zo heel bijzonder, maar ze deden de gordijnen open rondom het altaar en daar was mooi – Vlaams - borduurwerk te zien. Speciaal gemaakt voor de kerk tussen 1519-1524 en het gaat over het leven van Sint Martin. Wie deze heilige is, vermeldt het bord (zie foto) niet. Maar het is wel bijzonder voor een kerk.

Daarna door naar mijn nicht en haar man, die sinds de laatste keer dat ik er ben geweest (3,5 jaar geleden) zijn verhuisd. Niet ver van hun oude huis. Ze wonen al sinds 2015 in de Dordogne, waar Ed, de man van Bianca, huisarts is. Ze had een foto gestuurd van het nieuwe huis en dat leek op een kasteel(tje). In plaats van een straatnaam, kreeg ik Le Bourg door in het plaatsje Saint Vincent Le Paluel (in de buurt van het grotere Sarlat). Dus toen ik die burcht (met bouwhijskraan) op de heuvel zag, dacht ik dat dat het was. Dat bleek niet het geval, maar hun huis mag er zeker zijn met 5 ha bosgrond (op een heuvel), twee grotten en een bron erbij. Geweldig mooi. Pal tegenover een (voormalige) kerk met kerkhof (mijn eerste indruk was dat het groentekassen waren 😊). Het was nog steeds mooi weer, dus na een heerlijke warme (franse) lunch, een wandeling in de omgeving gemaakt met 3 van de 4 honden. Nummer 4 was net gehaald: een puppie Sint Bernard. Grappig gezicht: zo’n kleine drol met van die stevige poten. Dat was dus nog even wennen voor iedereen en ze is nog niet zindelijk. Het zal wel goed komen. Ik mocht ook deze keer binnen slapen, maar toch na een lekkere douche (wel binnen), in de camper geslapen. Wel zo gemakkelijk en het slaapt prima en ik vind dat als je met een camper reist, moet je er ook gebruik van maken. Vanmorgen weer mooi weer, dus nog een wandeling gemaakt en over de berg met eigen bos terug. Daar lopen geen paden doorheen (en Ed was de weg kwijt), dus als een wild zwijn de berg af. De honden gingen ons voor en letten op ons. Heelhuids weer beneden gekomen. Ik kon van bovenaf ook nog een foto maken van de boom, die verkeerd gevallen was door de boswerkers die ingehuurd zijn om het bos een beetje te fatsoeneren. Op het terras met beelden en lantaarnpalen gevallen. Even Apeldoorn bellen, maar dan de franse variant. Overigens hoort er bij die grote burcht ook nog een mooi verhaal: onder de burcht zijn in de tweede wereldoorlog gangen door de Duitsers gegraven. Daardoor zijn de fundamenten aangetast. Een fransman is nu bezig om dat te restaureren. Het geld daarvoor haalt hij op door crowdfunding. Aan de overkant van het huis van Bianca en Ed is er ook nog een huis, wat lijkt op een kasteeltje, maar de eigenaren wonen in de ‘toren’, want het dak is ingestort en moet ook gerestaureerd worden. Het zijn allemaal monumenten, dus het moet in de oude staat hersteld worden of niet als de financiën daarvoor niet beschikbaar zijn. Dat geldt ook voor een stuk dak van het huis van Bianca en Ed: dat zijn voor deze streek van Frankrijk daken die alleen bestaan uit een houtconstructie met grote stenen er los op. Dat noemen ze ‘loze daken’. Als die daken vervallen, loopt het water zo naar binnen en de stenen kunnen losraken. Dat stukje zolder, wordt dus even niet gebruikt. Niet alles tegelijk.

Na de boswandeling doorgereden naar de camperplaats in Saran, dicht bij Orléans. Dat was even opschieten, want toch nog ruim 400 km en ik ben pas rond 12 uur gaan rijden. Nog wel even wat foto’s van de rivier Dordogne genomen. Genoeg water in de rivier. De camperplaats stond vol, maar er ligt een grote parkeerplaats naast en daar stonden al wat campers, dus ik ben er naast gaan staan. Toen stonden er nog nauwelijks gewone auto's, maar dat bleek de volgende morgen wel het geval te zijn. De politie kwam de volgende morgen met een bonk op de motorkap van de camper (!) duidelijk maken dat ik daar niet kon blijven staan. Gelukkig was ik al op en aan het ontbijten. Na weer 400 km heb ik afgelopen nacht doorgebracht op een zeer deprimerende camperplaats in Gentbrugge, dicht bij Gent, maar ook zeer nabij de E17, de snelweg naar Nederland. Dus heel veel weglawaai. Bovendien ligt de camperplaats ook bij een busstation en de bussen draaiden een rondje om de camperplaats heen. Gek genoeg heb ik heerlijk geslapen. Vanmorgen afvalwater en toiletwater kunnen lozen en toen de laatste 200 km naar het mistige Nederland. Ik kwam gisterenmiddag rond 15 uur in Gentbrugge aan en ik had het idee om nog een paar uurtjes in het centrum van het mooie Gent door te brengen. Ik dacht dat ik het lopend kon doen (half uurtje), maar ik vergiste mij. In plaats van in het centrum van Gent, kwam ik in het centrum van Gentbrugge terecht en dat is niet bepaald de moeite waard. Het centrum van Gent was nog eens een half uur lopen en dat vond ik te ver, mede omdat ik dan in het donker terug moest lopen. Ik had beter de fiets kunnen pakken, maar eenmaal terug bij de camper was ik te laat. Toen was het al bijna donker. Dat bewaar ik voor een volgende keer. Datzelfde geldt voor Amiens, dat na Parijs ligt, op ongeveer 400 km van Utrecht. Amiens heeft een grotere Notre Dame dan Parijs (die er door de brand geen meer heeft). Bovendien blijkt Amiens in 2020 Europese hoofdstad van de jeugd te zijn. Dat zou toch een zeer toepasselijke afsluiter zijn geweest! :-)  Ik had van de terugweg meer kunnen maken, maar ach, ik heb genoeg gezien en gedaan.

Mijn moeder is weer blij om mij te zien en ik heb haar ook gemist. Het was een heerlijke tijd en ik ben lekker uitgerust. Klaar voor de uitdagingen van 2020.

Ik dank jullie allen hartelijk voor het meelezen en meeleven en ik meld mij weer als ik weer op pad ga. Oh ja: ik heb op 30 km na 6000 km afgelegd. 

Lieve groeten Annemiek